Εύκολα και ένοχα ευχολόγια;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 22/12/2008

Πρόσφυγες στα ίδια μας τα όνειρα.
Οι ονειρευόμενοι συναντήσαμε
τους ονειροκτόνους.
Β. Βαβέτση, Ονειροκτόνοι

Εχουμε όλοι λίγο-πολύ συμφωνήσει πως ο θάνατος ενός παιδιού είναι πάντοτε «ένας φόνος» (αφού κάποιος κάτι παρέλειψε, κάτι ξέχασε, κάτι άφησε γι' αργότερα). Η εκτέλεση ενός παιδιού με μια αστυνομική σφαίρα συνιστά ένα διπλό θάνατο (όχι μόνο του άτυχου παιδιού αλλά και της εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και τους φορείς που έχουν αναλάβει την προστασία μας). Η δολοφονία των ονείρων, προσδοκιών, ελπίδων μιας ολόκληρης γενιάς, το «σκοτωμένο» μέλλον των παιδιών μας, εισπράττεται- και ορθώς- ως τριπλός θάνατος.

ΕΝΑΣ λαός που θρηνεί για τον ένα πραγματικό αλλά και για τους άλλους συμβολικούς θανάτους, ένας λαός, που εκτός από την οδύνη εκφράζει και μια χρόνια οργή για όσα συμβαίνουν γύρω του, πρέπει τώρα να βρει την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα όχι μόνο να επουλώσει τις πληγές του αλλά και να ανά-στοχαστεί κάποιες βασικές αρχές.

ΠΡΙΝ αρχίσουμε λοιπόν να δίνουμε εύκολες ετοιμοπαράδοτες απαντήσεις εφ' όλης της ύλης (επιχειρώντας στην ουσία να «καπελώσουμε» την εκ-ρήξη των νέων με βάση παλαιότερα -μέχρι και πεπαλαιωμένα- ιδεολογήματα ή πολιτικές συνταγές) μήπως θα 'ταν προτιμότερο να ξεκινήσουμε από ορισμένα ερωτήματα;

1. ΜΟΝΟΝ ο βασιλιάς (κράτος) είναι γυμνός και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε «ντυμένοι»; Υπάρχουν τόσο αφελείς πολίτες, γονείς, δάσκαλοι, πολιτικοί που μόλις την περασμένη βδομάδα αντελήφθησαν ότι η νιότη έβραζε;

2. ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑι δια-ταξική γενεακή σύγκρουση μικρών/μεγάλων; Πόσο αντέχει το αφοριστικό επιχείρημα ότι η γενιά του Πολυτεχνείου πούλησε τα πάντα; Το άσπρο- μαύρο ήταν ποτέ κριτήριο σοβαρής ανά-λυσης;

3. Ο ΝΟΜΙΚΟΣ πολιτισμός και τα δικαιώματα των κατηγορουμένων (που πολλοί υπερασπιστήκαμε ακόμη και την περίοδο της σύλληψης, ανάκρισης, δίκης των μελών της 17Ν.) δεν ισχύουν πλέον; Και ποιος νομιμοποιεί τις αποκλίσεις αυτές; Ποιος κατά-δικάζει; Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι εξεγερμένοι, οι πολιτικοί αντίπαλοι, ο νόμος του Λιντς των «λαϊκών δικαστηρίων»;

4. Η «από πάνω βία» (του κράτους) δικαιολογεί την «από κάτω βία» (των όποιων αντιφρονούντων) χωρίς να υπάρχουν δημοκρατικά όρια;

Με παρανομία θα χειριστούμε τους παράνομους; Μήπως έτσι γινόμαστε σαν κι αυτούς (παίζοντας το παιχνίδι της βίας τους);

5. ΤΙ ετοιμάζουμε ως κοινωνία αλλά και ο καθένας από μας για την επόμενη μέρα; Τι θ' αλλάξει μετά το όποιο (πρόσκαιρο;) τέλος αυτής της πρώτης φάσης; Με άλλα λόγια θα εκχωρήσουμε εδώ και τώρα λίγες από τις εξουσίες μας στα παιδιά μας ή θ' αρκεστούμε στο να τους τάζουμε έναν απατηλό «παράδεισο» ή έναν ακόμα συμψηφισμό;

Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα κι όχι οι ηθικολογούσες και πολιτικολογούσες γενικότητες.