Φόβος πάνω από την πόλη;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 08/12/2008

Σε θαυμάζω και σε λυπάμαι μαζί,
Γι' αυτό έχω υποχρέωση να σε σώσω
Θ. Φροντιστής, Ο τρελός και η προτομή

Σ'αυτή την όμορφη χώρα συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε την ασχήμια, να την επενδύουμε με ιδεολογήματα («αντίσταση», μοιρολατρική αντιμετώπιση, δικομματικά αδιέξοδα). Ολα αυτά μπορεί να ισχύουν. Σε τι όμως διαφοροποιούν το πλαίσιο της ηθικής ευθύνης των πάσης φύσεως ταγών; Πώς δικαιολογούν την άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος; Σταχυολογώ:

* ΑΒΟΥΛΕΣ και φοβισμένες πανεπιστημιακές αρχές που προτιμούν να προστατεύουν τον εαυτό τους από οποιοδήποτε πολιτικοακαδημαϊκό κόστος ή απρόκλητη επίθεση κρανοφόρων παρά να υπερασπίζονται τους συναδέλφους τους και την ουσία του ασύλου. Δημοκρατικό πανεπιστήμιο δεν είναι αυτό όπου ψηφίζουν όλοι για να εκλεγούν (επί 4, 8, 12, 16 χρόνια) κάποιοι μόνιμοι πρυτανοαντιπρυτάνεις, αλλά αυτό που διδάσκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα και στην κοινωνία έννοιες και πρακτικές ευθύνης, ευθυκρισίας, ευαισθησίας, ευορκίας, συννομίας (και όχι ευθυνοφοβίας, διγλωσσίας ή ευελιξίας).

* ΑΒΟΥΛΕΣ και φοβισμένες διοικητικές αρχές που αγωνιούν να βρουν τρόπο να ευθυγραμμιστούν με το πνεύμα αυτών που τις διόρισαν, εξαντλώντας την κριτική τους στις δηλώσεις μετά το «ξήλωμά» τους. Θέλει αρετή, τόλμη και ανιδιοτέλεια η ανεξαρτησία.

* ΑΒΟΥΛΕΣ και φοβισμένες δικαστικές αρχές που αδυνατούν να ζυγοσταθμίσουν Σύνταγμα, νόμο και συνείδηση από τη μία πλάστιγγα και ευδόκιμη σταδιοδρομία από την άλλη, με αποτέλεσμα να συνιστούν βαρόμετρο πολιτικής ισχύος και όχι έκφραση δικαιικού πολιτισμού.

* ΑΒΟΥΛΕΣ και φοβισμένες μη κυβερνητικές οργανώσεις που έχουν φωνή και παρέμβαση ευθέως ανάλογη με την (όχι πάντοτε ορατή) χρηματοδότησή τους. Καλή η κοινωνία των πολιτών, καλύτερη όμως η διαφάνεια της πολιτικής της.

* ΑΒΟΥΛΕΣ και φοβισμένες παρέες διανοουμένων (του τετραγωνικού χιλιομέτρου πέριξ του Da Capo), οι οποίες όταν δεν «κρατικοποιούνται», δεν «πρωθυπουργοποιούνται» και δεν «κομματικοποιούνται» (αλληλο)ικανοποιούνται με ανιαρές πολιτικοφλυαρίες και επαναλήψεις ξενόφερτων συνταγών.

* ΤΕΛΟΣ, άβουλες και φοβισμένες φωνές πολιτικών προσώπων που κάτι έχουν να πουν (αλλά... δεν τους βγαίνει), κάτι ξέρουν (αλλά... επιφυλάσσονται), κάτι τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους (αλλά... το μαντρί καλά κρατεί).

ΚΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ο μη άβουλος και μη φοβισμένος πολίτης: με τόσους «λαγούς» πώς να φτιάξεις πολιτική λιονταριών; Μήπως τελικά μας χρειάζεται μια ειρηνική πολιτική ευτολμία για να συνέλθουμε ως έθνος, να αναδιοργανωθούμε ως κράτος και να κινητοποιηθούμε ως ελληνικός λαός;