Η (χ)ώρα του (παρα)κράτους;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 10/11/2008

Δουλεύω σ' ένα θηριοτροφείο
τα θηριάκια μου είναι απρόβλεπτα
εγωκεντρικά και απόλυτα
Στ. Κουτσούνης, Το θηριοτροφείο

Για να είμαι ειλικρινής, δεν κατανοώ πλήρως την επιχειρηματολογία των όψιμων υποστηρικτών της κρατικής παρέμβασης. Αυτοί οι ίδιοι που καταγγέλλουν επί χρόνια το ελληνικό κράτος για ανικανότητα, γραφειοκρατία, νεποτισμό και κυρίως διαφθορά, έρχονται σήμερα και απαιτούν όλα να τα διαχειρίζεται το εν λόγω ασθενές και νοσηρό κράτος. Θεωρώ αδιανόητο οι κρατικολάτρες σωτήρες να μην (ανα)γνωρίζουν σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα κρατικά πανεπιστήμια, πώς λειτουργούν τα κρατικά νοσοκομεία, με ποια πελατειοσυντεχνιακά τερτίπια διαλύθηκε τρεις φορές η κρατική Ολυμπιακή. Και ασφαλέστερα γνωρίζουν ότι οι εν μια νυκτί «κρατικοποιήσεις» δεν πρόκειται ν' αλλάξουν νοοτροπίες και να εξυγιάνουν κυκλώματα. Αν συνεπώς αφαιρέσουμε μια ιδεολογική αμηχανία και μια αντιπολιτευτική τακτική, τι μένει από αυτή την πρόταση: η πονηράδα των κομμάτων εξουσίας (και των παρακοιμώμενών τους προμηθευτών του Δημοσίου, εργολάβων του Δημοσίου, ποντικών του Δημοσίου κ.ο.κ.) και η διεκδικούμενη ποσόστωση στον κρατικό κορβανά (προσλήψεις, συμβάσεις, δάνεια) των άλλων κομμάτων. Οταν το κράτος καταλαμβάνεται από τα ιδιωτικά συμφέροντα (χωρίς άραγε τη σύμπραξη ή ανοχή των κυβερνήσεων;) φταίει ο ασύδοτος καπιταλισμός. Οταν το κράτος καταλαμβάνεται από το παρακράτος τού (κάθε φορά) κυβερνώντος κόμματος φταίει ο καταραμένος δικομματισμός. Οταν το κράτος καταλαμβάνεται (κατ' αναλογίαν της κοινοβουλευτικής τους δύναμης;) από όλα τα κόμματα, τότε ποιος φταίει;

Η ΚΡΑΤΙΚΗ μίζα, με όποια χρωματική εκδοχή, σε τι διαφέρει από τα παιχνίδια των τραπεζών; Οτι τα λεφτά επιστρέφουν στη λαϊκή κατανάλωση; Ποιος, πώς, πότε θα μας απαλλάξει από το κράτος - κόμμα και τον πολίτη - πελάτη; Αυτοί που ενθάρρυναν τα νέα τζάκια το 1989 ή αυτοί που μας τάζουν περισσότερη δουλειά και λιγότερη δημοκρατία;

ΦΟΒΑΜΑΙ ότι το πρόταγμα που τίθεται σήμερα δεν είναι «να μην τρώει κανείς παράνομα», αλλά «να τρώνε όλοι ισομερώς ή ποσοστιαία». Δεν εξηγείται αλλιώς το να ζητάνε ορισμένοι και η πολιτική μηχανή των παράπλευρων πελατειακών σχέσεων να παραμείνει άθικτη (ώστε να εκλέγονται οι «ισόβιοι» βουλευτές και δήμαρχοι), και η κατασκευασμένη (ψευδο)αξιοκρατία να διορίζει «ημετέρους», και η διαπλοκή να μη διαταράσσεται, αλλά και το (διεφθαρμένο και ανυπόληπτο) κράτος των συνεταίρων ν' αναλάβει να σώσει τους κινδυνεύοντες.

ΥΓ.: Κράτος χωρίς πολιτική και δημόσια ευθύνη των κρατούντων είναι άδειο πουκάμισο. Πρώτα κάθαρση για ό,τι συνέβη από το 1974, μετά αυστηροί κανόνες διαφάνειας και τέλος, εμπιστοσύνη στο κράτος. Το αντίστροφο δεν έπιασε ποτέ και δεν πείθει πλέον κανέναν. Αρα, συμφωνία κυρίων ότι ουδείς θα «παίζει» με το κράτος. Το αντέχουν;