Οι μόνοι «καθαροί»;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 29/09/2008

Τα λόγια δεν είναι παρά μάταιη σκόνη
Νικηφόρος Βρεττάκος, «Βασιλική δρυς»

Η Αριστερά άρχισε να 'χει θρησκοληπτικές αντιδράσεις. Και δεν αναφέρομαι στις παλαιότερες «αγιοποιήσεις» (με τις γνωστές αποκαθηλώσεις), αλλά στις σύγχρονες αντιλήψεις για πορεία στον Αδη και περίπατο στον Παράδεισο.

ΟΛΑ πιστεύω ότι εκκινούν από τη βαθειά πλέον πεποίθηση ότι η Αριστερά ήρθε για να σώσει συνολικά τον πλανήτη και τον Κόσμο (και γι' αυτό ίσως δεν θέλει να κυβερνήσει, μήπως και διασωθούν καμπόσοι άμεσα κινδυνεύοντες), ότι η Αριστερά συγκροτεί τη μοναδική πρωτοπορία που βλέπει τι επ-έρχεται (και βέβαια απλώς μας το περι-γράφει, αφού αρνείται να το διαχειριστεί για να προλάβει το Κακό), ότι η Αριστερά εκφράζει την πολιτική ηθική και την ίδια λογική καθαρότητα (ενώ οι υπόλοιποι σχηματισμοί είναι ύποπτοι ή και ένοχοι πολλαπλών αμαρτημάτων) κ.ο.κ.

ΑΥΤΗ η σωτηρολογική ή και σαβοναρολική προσέγγιση δεν περιορίζεται στην Αριστερά ως πολιτικό υποκείμενο, αλλά διαχέεται και υιοθετείται και από τους κάθε λογής αυτοαποκαλούμενους «αριστερούς». Αφού ο χώρος τους έχει χαρακτηριστικά ιερατείου (που εκδίδει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, συγχωροχάρτια κ.λπ.) και αφού οι οπαδοί ή ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων είναι από χέρι «λαμόγια», πουλημένοι, ουρές του κατεστημένου, τότε ό,τι και να πράττει ένας αριστερός ορθά το πράττει. Από την αυτεκπληρούμενη προφητεία και τη μυστικιστική σχέση με τα κομματικά όργανα περάσαμε τώρα σε μια φάση όπου ο καθείς, ως πρωθιερέας, παίρνει «τον νόμο της Αριστεράς» (;) στα χέρια του κι επιτίθεται κατά παντός διαφωνούντος (έχοντας εκ των προτέρων, και λόγω της ανωτερότητας της ιδεολογίας του, «νομιμοποιήσει» τις πράξεις του).

ΕΑΝ η Αριστερά της εμπιστοσύνης και της συνευθύνης δεν σταματήσει αυτά τα φαινόμενα, αν δεν αποφασίσει να μιλήσει σε παρόντα και όχι σε μέλλοντα χρόνο και δεν τολμήσει να θέσει τα κοινωνικά προβλήματα και την επίλυσή τους πάνω από την (έτσι κι αλλιώς συνεχώς ανανεούμενη) ιδεολογία της καθαρότητας, τότε το «σύνδρομο της ήττας» που κατάτρεχε την προηγούμενη γενιά, θα μεταλλαχθεί σε «σύνδρομο της νίκης» και θα εκφυλισθεί σε μια αριστο-κρατική στάση του τύπου: «Οι αριστεροί γεννήθηκαν για να παρατηρούν και να σχολιάζουν. Είμαστε προφήτες όχι εντολοδόχοι του λαού. Το 51% μας τρομάζει. Το 10% μας δικαιώνει».

ΥΓ.: Η διαχείριση των κοινών δεν αλλοτριώνει αν ξέρεις ποιος είσαι και πού πας.