Τα φιλαράκια τα καλά;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 08/09/2008

Μην είμαι μην είμαι
μόνο αυτό να είμαι
Σωκρ. Σκαρτσής, Από εκεί εδώ

Το ελληνικό κράτος από τη μεταπολίτευση και μετά συγκροτείται από επιμέρους ανεξάρτητα κρατίδια. Το κρατίδιο των πολιτικών, το κρατίδιο των εκδοτών, το κρατίδιο των δικαστών, το κρατίδιο των αθλητικών παραγόντων και βέβαια το κρατίδιο των πανεπιστημιακών. Στη διακυβέρνηση / διοίκηση των κρατιδίων αυτών δεν συμμετέχουν όλοι οι ανήκοντες στον χώρο, αλλά μόνον όσοι έχουν αποδεχτεί και προσυπογράψει το «συμβόλαιο τιμής» (και σιωπής). Οποιος είναι ή τίθεται εκτός παιχνιδιού εσωτερικής «κρατιδιακής» εξουσίας αντιμετωπίζεται από τους ιθύνοντες σαν επίορκος, αποστάτης, παρίας και αποστέλλεται «συστημένος» (συνήθως με κατασκευασμένα στοιχεία) στο επίσημο κράτος για να τιμωρηθεί (όχι για όσα έκανε, αλλά για όσα αρνήθηκε να κάνει).

ΤΑ ΙΔΙΑ ισχύουν και με τα κρατίδια των υπουργών. Οι υπουργοί των διαφόρων κυβερνήσεων δεν λειτουργούν καθέτως (με την έννοια της πιστής τήρησης της κομματικής γραμμής), αλλά οριζοντίως (με την έννοια της δημιουργίας μπλοκ ειδικών συμφερόντων με πρώην υπουργούς ή παράγοντες του ιδίου ίσως υπουργείου, των άλλων όμως κυρίως κομμάτων). Σαν κρίκους σ' αυτή την αλυσίδα οι υπεύθυνοι (;) υπουργοί χρησιμοποιούν ανεύθυνους και συχνά ποινικά εμπλεκόμενους συμβούλους / συνεργάτες / φιλαράκια, οι οποίοι αναλαμβάνουν τη «βρώμικη δουλειά» (όποια κι αν είναι αυτή).

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ παράδειγμα, ο τρόπος λειτουργίας του νυν υπουργού Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη, ο οποίος κράτησε όποιον φαύλο καθηγητή είχε διορίσει όχι η πρώην κυρία Γιαννάκου, αλλά ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ Πέτρος Ευθυμίου, συμπλήρωσε την ομάδα με ορισμένα πρόσωπα υποκάτω υποψίας, κάλυψε τα ανομήματά τους (π.χ. παραγραφή διώξεων για χρηματισμό στις εξετάσεις του ΔΙΚΑΤΣΑ) κι έτσι πορεύεται μέχρι να «σκάσει» η πρώτη βόμβα. Και τότε είναι βέβαιο -όπως άλλωστε έκανε και ο «αντίπαλος» προκάτοχός του- ότι θα βγει στη Βουλή και στα media και θα αναρωτηθεί: «Μα φταίει ο υπουργός αν ένας συνεργάτης του παρανόμησε;».

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι ότι «δεν φταίει», αρκεί να μη γνώριζε την τάση του συνεργάτη του να παρανομεί (εκ του παρελθόντος βίου του), και κυρίως να μην εντασσόταν αυτή η παρανομία σ' ένα γενικό σχέδιο παράνομων εξυπηρετήσεων στο οποίο συμμετείχε ή κατήρτιζε και ο υπουργός.

ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ λοιπόν να μην αισθάνονται οι πολίτες ότι έχουμε τόσο «αφελείς» υπουργούς που συνεχώς τους κοροϊδεύουν οι διορισθέντες από τους ίδιους σύμβουλοί τους, καλά θα ήταν σε περίπτωση θεσμικών -και όχι ατομικών- παρεκκλίσεων να «ξηλώνεται» όλο το σύστημα με τα φιλαράκια τα καλά. Ισως έτσι σπάσουν και τα στεγανά των ιδιόμορφων κρατιδίων και μπορέσουν ν' αναπνεύσουν οι έντιμοι δημόσιοι λειτουργοί.