Φοιτητικές α-πορείες;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 14/04/2008

Ούτε με τους βένετους
ούτε με τους πράσινους
[...] ’στεγοι, κάτω από τις γέφυρες
του ουράνιου τόξου
Γ. Κουβαράς, Ανίερες συμμαχίες

Γιατί ενώ, οι περσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον του κόσμου, οι πρόσφατες φοιτητικές εκλογές πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες; Τα αιτήματα και οι αγωνίες των φοιτητών συγκινούν, ενώ οι διαχειριστικές/ διοικητικές τους λειτουργίες απωθούν;

ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ την αίσθηση ότι η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει τη φοιτητιώσα νεολαία με δύο τρόπους: αλληλέγγυα όταν διεκδικούν αγωνιστικά και ενωτικά ένα καλύτερο μέλλον, καχύποπτα όταν δρουν ως εκπρόσωποι παρατάξεων, κομμάτων ή ειδικών συμφερόντων.

Και δεν φαίνεται «το λαϊκό κριτήριο» να πέφτει έξω. Τα πολλαπλά πρόσωπα (καμιά φορά και προσωπεία) του φοιτητικού κινήματος δεν καθρεφτίζονται πλέον μόνο στους ναρκισσιστικούς αυτο-εγκωμιασμούς, στην «επαναστατική» ρητορική ή στις δυναμικές καταγγελίες του συστήματος.

Αντανακλώνται πλέον ευρέως και στους κομματικούς μικροσυσχετισμούς, στις υπόγειες συμφωνίες με το πανεπιστημιακό κατεστημένο για διευκολύνσεις, στη γενικευμένη επιτρεπτικότητα, στην άρνηση οποιουδήποτε κανόνα στο όνομα της πλειοψηφούσας (;) άποψης κάποιας γενικής συνέλευσης.

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ σταυρο-φορίες δείχνουν ότι οι νέοι μας κουβαλάνε ένα «σταυρό ανασφάλειας» που τους φορτώσαμε εμείς, αλλά οι φοιτητικές σταυρο-δοσίες μοιάζει να προσφέρονται -κατά λάθος;- ως δώρο προς τους ισχυρούς της πολιτικής και ακαδημαϊκής ζωής και ως νομιμοποίησή τους, καθώς εντάσσονται και καταμετρώνται στα υπέρ και στα κατά του κεντρικού πολιτικού σκηνικού. Αντιφάσεις και αυτο-αναιρέσεις.

ΟΥΤΕ ΤΟ «πολιτικό 5» της δεκαετίας του '80 ούτε το «εμείς διοικούμε» της σημερινής συγκυρίας είναι συμβατά με το ανεξάρτητο, αυτοδιοικούμενο, υπεύθυνο και πρωτοποριακό φοιτητικό κίνημα.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να ισχυρίζεσαι ότι πορεύεσαι καθαρός και ελεύθερος προς το μέλλον και η ενδοπανεπιστημιακή στάση και συμπεριφορά σου να θυμίζει έντονα μικρο-μέγαλους συμβιβασμούς (εξεταστικού ή «εξουσιαστικού» συνήθως περιεχομένου).

Η ΠΑΙΔΕΙΑ και το αύριο των νέων και της χώρας δεν είναι υπόθεση ποσοστών, συσχετισμών και λαϊκισμών. Προϋποθέτει ένα «άρωμα εμπιστοσύνης σε κοινές αξίες», που δυστυχώς δεν αναδίδεται ούτε από τα αμφιθέατρα ούτε από τα καθηγητικά γραφεία ούτε από τα μάτια των παιδιών μας.

Ποιος φταίει; Ποιος έχει την ουσιαστική ευθύνη;

Ιδού μια απορία που δεν απαντιέται μόνο με πορείες.