Πανδώρα (Εφημερίδα το Βήμα, 11 Νοεμβρίου 2006)

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Eφημερίδα "TO BHMA" | 07/11/2006
Στήλη: ΠΑΝΔΩΡΑ

Κάτι όμως κινείται στην Αριστερά! Και δυστυχώς κλαίει...

Είναι ο καθηγητής του τμήματος ΜΜΕ Αθηνών, ο εικονιζόμενος στο σκίτσο Γιάννης Πανούσης, ο οποίος μετουσίωσε το βίωμα του διχασμού της Αριστεράς (το έζησε προσφάτως ως υποψήφιος υπερνομάρχης Αθηνών με τον ΣΥΝ) σε σκέψείς για την ανάγκη ενότητας της δημοκρατικής Αριστεράς, τις οποίες συγκέντρωσε σε ένα άρθρο με τον τίτλο «Ο καρπός της Αριστεράς: το στάχυ».

Με τη γλαφυρότητα που τον χαρακτηρίζει, ενισχυμένη μάλιστα από τον λυρισμό που αναβλύζει η πληγή της πρόσφατης έκθεσής του στον έπαινο του δήμου, ο γνωστός διανοούμενος διατυπώνει τη δική του πρόταση:

«Εφόσον λοιπόν η Αριστερά της ανανέωσης και της εμπιστοσύνης δεν εκπονεί ολοκληρωμένο "επαναστατικό" σχέδιο, καλά θα ήταν να προχωρήσει -με σύνεση, αλλά και αποφασιστικότητα- σε πολιτικές συμμαχίες ώστε η σοσιαλιστική δημοκρατική Αριστερά (ΣΟΔΗΑ) να πάψει να 'ναι τρίτος πόλος, τρίτος δρόμος ή τρίτη λύση και να ενσαρκώσει την πρώτη επιλογή των ελλήνων προοδευτικών / σοσιαλιστών / αριστερών δυνάμεων και πολιτών»...

Νιώθουμε την ελπίδα να αναδύεται από τον ζόφο μιας εκλογικής αποτυχίας. Ο Γιάννης Πανούσης ενώνει αριστοτεχνικώς τον βίο και τις ιδέες του και δημιουργεί μία σύγχρονη τραγωδία, επάνω στίς κλασικές γραμμές. Είναι, τρόπον τινά, ένας νεοκλασικός τραγικός της πολιτικής. (Εν αντιθέσει προς τον άλλον, τον Τζίμη Πανούση, που είναι κωμικός.)

Αυτό το «στάχυ» που, μέσα από τη ΣΟΔΗΑ, προτείνει στον κόσμο της Αριστεράς ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης, είναι ένα στάχυ ποτισμένο με δάκρυα...

Είναι τα δάκρυα μιας φιλοσοφημένης πίκρας που δεν την κρύβει, όταν, λ.χ., περιγράφει πώς τον άλλαξε η εμπειρία της ήττας: «Λιγότερο ρομαντικός, περισσότερο προβληματισμένος». Επίσης όταν τον ρωτούν τι σκοπεύει να κάνει ως νομαρχιακός σύμβουλος: «Θα σταθμίσω τα υπέρ και τα κατά και θα αποφασίσω με βάση το μήνυμα που μου έδωσε η πλειοψηφία των ψηφοφόρων» - σε απλά ελληνικά: δεν ξέρω.

Η δημοσιογράφος που τον ερώτησε ένιωσε φαίνεται το φούντωμα του λυρισμού μέσα του και του ζήτησε να πει «δύο στίχους» που έγραψε «μετά τις εκλογές». Εκείνος απήγγειλε: «Θέλουν αλλά δεν μπορούν να μας κάμψουν» και «δεν υπάρχει Αριστερά a Ιa carte». «Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς;» τον ρώτησε πάλι η δημοσιογράφος, βλέποντας μπροστά της, με τα μάτια του νου, τον καλλιτέχνη που είχε προβάλει από τις στάχτες του πολιτικού. «Να παραμείνω ανοικτός στις προκλήσεις της Ζωής και κλειστός στις κλήσεις της όποιας εξουσίας»...

Πάντα είναι το ίδιο σκληρό, όταν στη ζωή μαθαίνεις ότι δεν φτάνει να είσαι ο καλύτερος, πρέπει και να αρέσεις.