Σχόλιο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 09/12/2008
Οταν το Κράτος μη Δικαίου αποχωρεί ή αμύνεται (φαντάζομαι και κατά του κακού εαυτού του) ποιος άραγε αναλαμβάνει να καλύψει το κενό; Οι απούσες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι σιωπούσες κοινωνίες των πολιτών ή οι καλύπτοντες τα πρόσωπά τους; Ή μήπως τα κόμματα ή οι διάφοροι φορείς; Το τραγικό γεγονός του θανάτου, του φόνου ενός παιδιού, πρέπει να μας κάνει να αναστοχαστούμε ποιοι είμαστε και πού πάμε ως λαός και ως Ελλάδα κι όχι να εκχωρήσουμε την προστασία των ελευθεριών και των δικαιωμάτων μας σε «γνωστούς-αγνώστους» ή να λειτουργούμε με προεκλογικά κριτήρια. Είναι η πιο κρίσιμη στιγμή για να δείξουμε την οδύνη, την οργή μας, αλλά και την αποφασιστικότητά μας να βάλουμε δημοκρατικά όρια (σε όλους και για όλα). Διαφορετικά θα ισχύσει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».