Θέλω να πιστεύω ότι πολλές αντιλήψεις και πρακτικές στην Ελλάδα οφείλονται σε αρχική παρεξήγηση η οποία, ύστερα από μακροχρόνια ομοιόμορφη «εφαρμογή», αποκτά ισχύ πεποίθησης και νόμου ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Αυτή η πεπλανημένη πεποίθηση μεταβιβάζεται χωρίς αναστοχασμό και κριτική από γενιά σε γενιά και στο τέλος ενσωματώνεται στον ανθρωπολογικό τύπο του νεοέλληνα. Μια από αυτές τις πλάνες είναι η αξιοκρατία, όπως τη νοούν και τη σερβίρουν διάφορα κέντρα διαμόρφωσης συνειδήσεων.
Η ζωή μας και οι ελευθερίες μας περιορίζονται. Ο εχθρός, άλλοτε «εξωτερικός» κι άλλοτε «εσωτερικός», μάς παραφυλάει, μας την έχει στήσει από παντού και δεν είναι εύκολο να τον ξεγελάσουμε με τα παλιά κόλπα.
Κράτος χωρίς πολιτική και δημόσια ευθύνη των κρατούντων είναι άδειο πουκάμισο. Πρώτα κάθαρση για ό,τι συνέβη από το 1974, μετά αυστηροί κανόνες διαφάνειας και τέλος, εμπιστοσύνη στο κράτος. Το αντίστροφο δεν έπιασε ποτέ και δεν πείθει πλέον κανέναν. Αρα, συμφωνία κυρίων ότι ουδείς θα «παίζει» με το κράτος. Το αντέχουν;
Πόσο έτοιμοι είμαστε όλοι μας να δεχτούμε τη μοναδική ίσως ερμηνεία του ζητήματος που περιέχεται στη φράση: «Η εικόνα του λύκου δεν μας φοβίζει όπως ο λύκος, αλλά όπως η εικόνα του λύκου που έχουμε μέσα μας».