Στο σχολείο συναντώνται πολλές κρίσεις: Εφηβείας, αμφισβήτησης από τους νέους, διάψευσης, κόπωσης από τους δασκάλους, απαξίωσης, υποβάθμισης ρόλου από τους γονείς, αμφίσημης αντιμετώπισης από την Πολιτεία. Η «μάχη για επιβίωση» προτιμάει βίαια σχολεία σε βίαιο κόσμο. Γι’ αυτό χρειάζεται από τη μία η χάραξη ορίων σε όλη την κοινωνική δράση κι από την άλλη η αλλαγή πλαισίου ζωής των νέων.
Μόνον αν κληθούν νέα πρόσωπα να υλοποιήσουν τη νέα στρατηγική θα μπορούσε κανείς να ανανεώσει την ελπίδα. Παλιά πρόσωπα σε νέους ρόλους ή νέα πρόσωπα σε παλαιούς ρόλους δεν πείθουν πια κανέναν.
Οι εις πολλάς αμαρτίας περιπεσόντες πολλοί Πρυτάνεις καλά θα είναι να μην υιοθετήσουν τη λογική Καντάφι («Ας καεί η Λιβύη αν δεν κυβερνάμε εμείς»), να μη συνεχίσουν να κινούνται με βάση τις προ-καταλήψεις και –κυρίως- να αφήσουν τους νέους συναδέλφους να διοικήσουν το νέο, καλύτερο ή μη, Πανεπιστήμιο.