"Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ", Πνευματική Επιθεώρηση της Κοζάνης", τχ. 154
Είναι προφανές ότι μια κυβέρνηση, που έχει εκλεγεί με μεγάλο ποσοστό και ισχυρή νομιμοποίηση, διαθέτει την εξουσία και την αρμοδιότητα να νομοθετήσει ό,τι αυτή κρίνει πιο αναγκαίο και πρόσφορο σε κάθε τομέα. Αυτό όμως που είναι ανεπίτρεπτο για μια κυβέρνηση, και γενικότερα για το πολιτικό σύστημα, είναι να «ηθικολογεί» και ν' απαξιώνει θεσμούς και ανθρώπους προκειμένου να πείσει για την αναγκαιότητα των αλλαγών.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν συνίσταται στην όποια συμμετοχική παρέμβαση του αφανούς λαού στα πολιτικά πράγματα, ούτε στη δοξολόγηση ή και μυθοποίηση της αριθμητικής λογικής της αποτελεσματικότητας ούτε στην επικοινωνιακή τεχνική του ψευδοπροφητισμού και της κενής ρητορικής του «καλού» για όλους ούτε στον τεχνοκρατικό μονόδρομο του politically correct.
Στο άρθρο αυτό δεν θ' ασχοληθώ με την εκχώρηση εξουσιών εθνικής προτεραιότητας στην τρόικα ή σε οποιονδήποτε άλλον εξωτερικό παράγοντα, αλλά θα επικεντρωθώ στην εκ των έσω υποχώρηση της πολιτικής υπέρ τρίτων ή και υπέρ απολιθωμένων ιδεολογημάτων.
Δεν είναι νοητό στον 21ο αιώνα να προβάλλουμε ως μοναδικό μοντέλο τις υπερ-φυλακές για υπερ-εγκληματίες που έχουν συλληφθεί (και κρατούνται) από υπερ-συστήματα ασφάλειας.
Οι φυλακές μας είναι γεμάτες από ανεπιθύμητους ξένους, από εγκληματοποιημένους εξαθλιωμένους ανθρώπους.
Αφού έχουμε τόση ανάγκη τους «ξένους», γιατί δεν τους καλούμε να αναδιοργανώσουν τη Βουλή, τα κόμματα, τα υπουργεία και να μας μιλήσουν για την έννοια των «δακτυλιδιών» και των κληρονομικών δικαιωμάτων στη σύγχρονη Δημοκρατία;