Πράγματι, το ακαδημαϊκό πανεπιστημιακό σύστημα έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα και χρειάζεται γενναίες θεσμικές αλλαγές και ριζικές αλλαγές νοοτροπίας (των εντός και των εκτός των τειχών).
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς εννοεί το πολιτικό σύστημα (και ιδιαίτερα η κυβέρνηση) όταν μιλάει για τη διεκδίκηση του αυτονόητου. Αναφέρεται στα διεθνώς (ή έστω ευρωπαϊκώς) παραδεδεγμένα περί αυτονοήτου ή υποστηρίζει την ελληνοβαλκανική εκδοχή του;
Ποιο είναι το Μεγάλο Στοίχημα των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών; Το να επιλεγούν οι προοδευτικότεροι ή οι πλέον αρεστοί στις τοπικές κοινωνίες δήμαρχοι και περιφερειάρχες; Το να διαμορφωθούν πολιτικές συμμαχίες «νέου τύπου» (θετικής ή θνησιγενούς κατεύθυνσης);
ΤΟ (όποιο) τέλος των ιδεολογιών επέφερε την επιστροφή μιας «ηθικής τής αναγκαιότητας» πάνω στην οποία δεν χτίζεται ένας καινούργιος θαυμαστός κόσμος, αλλά μια μηδενιστική αντίληψη περί της αξίας της υποχώρησης ή της συνθηκολόγησης.
Ουδείς μπορεί ν' αμφισβητήσει το πολιτικό περιεχόμενο του (όποιου) μηνύματος των περιφερειακών/δημοτικών εκλογών. Προβλήματα που αφορούν την πόλη, τον πολιτισμό, τον πολίτη αλλά και τη χώρα δεν είναι δυνατόν να εξαιρεθούν από την πολιτική ατζέντα των υποψηφίων. Το ερώτημα είναι αν οι εκλογές αυτές είναι και ευθέως κομματικές. Αν δηλαδή αναμετρώνται μετωπικά οι κομματικές επιλογές, στρατηγικές, ισορροπίες και αν τα (όποια) αποτελέσματα προσμετρώνται στα κομματικά λάφυρα των μηχανισμών.