Μολονότι πιστεύω ότι δεν πρέπει να ξεριζώνουμε τα στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας (δημοκρατία, ελευθερία, συμμετοχή) αλλά να τα διορθώνουμε θεσμικά και ακαδημαϊκά, αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω ορισμένες πλευρές της σημερινής συνταγματικά κατοχυρωμένης Πανεπιστημιακής αυτο-διοίκησης.
Ως Εθνική κουλτούρα, αλλά και ως αναγκαίος όρος λειτουργίας της πανεπιστημιακής έρευνας/διδασκαλίας/διοίκησης, η ελευθερία γνώμης, άποψης, ψήφου και εντέλει συνείδησης πρέπει να κατοχυρώνεται θεσμικά στους νόμους περί Ανώτατης Εκπαίδευσης. Κανένας νόμος δεν μπορεί, όμως, να εγγυηθεί ακαδημαϊκό ήθος ή αποτρέψει υπόγειες συναλλαγές.
Μια Πανεπιστημιακή διανόηση που αναζητάει ρόλο μέσα στην γενικότερη κρίση θάπρεπε νάχει το θάρρος όχι μόνο να κάνει αυτό-κριτική αλλά και να δεσμευτεί ότι –είτε περάσει είτε δεν περάσει ο νόμος Διαμαντοπούλου- θα αποτρέψει και θα «τιμωρήσει» τόσο τις ιδιωτικές (οικογενειακές, συγγενικές, παρεϊκές) παρεισφρήσεις όσο και τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες (στο όνομα της «αυτοτέλειας»!!)
Οσονούπω θα το δούμε σε πλήρη εξέλιξη στην ποινικοποίηση της φτώχιας. Η κυβέρνηση απειλεί να μπουν –πρώτα οι πολίτες, ποτέ οι πολιτικοί- στη φυλακή οι: Xούλιγκαν, μικροφειλέτες, αγανακτισμένοι, ταξιτζήδες, και ενγένει όσοι δεν χωράνε στο Μνημόνιο της Νέας Ελλάδας. Προσοχή: Tο μπούμερανγκ είναι αυτεπίστροφο παιχνίδι.