Για να υπάρξει εποικοδομητικός διάλογος ανάμεσα στα μέρη (Κυβέρνηση – Πανεπιστήμιο/ Πρύτανεις) πρέπει να βρεθεί κοινή γλώσσα συνεννόησης αφού η κάθε πλευρά χρησιμοποιεί (ή ερμηνεύει) τους όρους κατά το δοκούν.
Πλάι στην επιλεκτική οικονομική χρεοκοπία παραμονεύει και η γενική εκ-πτώχευση των κοινωνικών μας αξιών. Σ’ αυτήν πρέπει να πούμε το Μεγάλο Όχι. Δεν θα γίνουμε ρινόκεροι. Δεν θα τους μοιάσουμε. Δεν θα επιλέξουμε κι εμείς θύματα ανάμεσα στους συνανθρώπους μας, τους ήδη θυματοποιημένους. Το με «Ποιους είσαι;» αποκτά, πλέον, και ηθικό περιεχόμενο.
Η πρόταση μου είναι στις μεταβατικές διατάξεις του νόμου να μπουν αντιπροσωπευτικά ονόματα υπουργών, Πρυτάνεων και άλλων που δημιούργησαν αυτό το μοντέλο διοίκησης και μόνον τότε να αρχίσει η συζήτηση επί της ουσίας.
Τί το ιδιαίτερο είχαν τα επεισόδια πριν λίγες μέρες στο κέντρο της Αθήνας; Κατά τη γνώμη μου, πέραν των καταστροφών (τόσο υλικών όσο και της εικόνας της χώρας), εγείρουν και ένα επιπλέον ζήτημα για την ίδια την Δημοκρατία: Υπάρχουν διακριτοί (και ορατοί) ρόλοι και θεσμικές λειτουργίες ή ο καθένας εφαρμόζει τον δικό του «νόμο»;