Η Δημοκρατία έχει όρια και κανόνες. Επιθυμεί την ομογνωμοσύνη στις κρίσιμες περιόδους και αρνείται κάθε διαχωρισμό σε ανώτερους / καταναλωτές και κατώτερους/ αποκλεισμένους πολίτες, σε αυτούς που γεννήθηκαν να κυβερνούν και σ' αυτούς που γεννήθηκαν για να τους κυβερνούν οι άλλοι.
Το 'χω γράψει πολλές φορές και σε διαφορετικές συγκυρίες. Η Αριστερά σίγουρα δεν είναι υπεύθυνη για όσα γίνονται (από τις φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις). Είναι όμως συν-υπεύθυνη για όσα δεν γίνονται. Η Αριστερά δεν έχει ως ιστορικό ρόλο μόνο να ορίζει «τι είναι κοινωνική δικαιοσύνη», «τι είναι συμμετοχική δημοκρατία», «τι είναι λαϊκή κυριαρχία». Οφείλει και να διακρίνεται από το τολμηρό (ακόμα κι από το παράτολμο και σε κάθε περίπτωση ανιδιοτελές και μεγάθυμο) άλμα πάνω από τις δικές της αγκυλώσεις προκειμένου ν' απελευθερώσει -εδώ και τώρα- την πάσχουσα σιωπηρή πλειοψηφία των αδύναμων (είτε ψηφίζει είτε όχι αριστερά κόμματα).
Μια ολιγαρχία ανθρώπων χωρίς ιστορική μνήμη, που δεν ανήκουν ούτε στον κόσμο της πολιτικής ούτε στον κόσμο της επιστήμης, επιχειρεί να πετύχει έναν ανιστόρητο διακανονισμό με την Ιστορία της χώρας (καθιστώντας ατροφικούς τους υπάρχοντες θεσμούς και υποβιβάζοντας τον πολιτικό σχεδιασμό σε απλοϊκούς προπαγανδιστικούς ακτιβισμούς αισιοδοξίας).
Ο όρος «κοινωνικός έλεγχος» έχει τόσο χρησιμοποιηθεί και τόσο «αναλωθεί» ώστε να χωράει τα πάντα και τίποτα. Ενας από τους λόγους που συνέβαλε σ' αυτή την ασάφεια είναι η υπερ-βολική πολιτικοποίηση του όρου και η ταυτόχρονη αποδυνάμωση της κοινωνιολογικής του αναφοράς.