Δέχτηκα την ευγενική πρόταση του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ Α.Ε κ. Λ. Ταγματάρχη να αναλάβω καθήκοντα Συνηγόρου του Τηλεθεατή. Από τη στιγμή της δημοσιοποίησης της πρότασης αυτής και της αποδοχής της από ‘μένα (λόγω του ότι έχω ασχοληθεί με τους Κώδικες Δεοντολογίας και Αυτοδέσμευσης στα ΜΜΕ), άνωθεν και έξωθεν πιέσεις ασκήθηκαν προς κάθε κατεύθυνση για ν’ ακυρωθεί η απόφαση (με διάφορες προφάσεις όπως αυτή της open.gov).
Κάποιος, κάπως πρέπει να τους πει να κοιταχθούν στον καθρέφτη. Οι ευκαιρίες και οι δικαιολογίες τελειώσανε. Από δω και μπρος, αυτό το παρεϊκό οικογενειακό σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι και ο λαός έχει πάρει μέτρα γι’ αυτούς. Από δω και μπρος δικό τους το πουγκί, δικό τους και το σκοινί.
Ενοχοι και συνένοχοι, πάσχοντες και συμπάσχοντες, εμπαθείς και απαθείς, demi-ψεύτες και demi-ειλικρινείς έχουν γίνει ένα κουβάρι. Χάσαμε -εκτός από το μέτρο- και κάθε αίσθηση επιπτώσεων των μέτρων.
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι πώς και γιατί κάποιοι (Έλληνες; Ξένοι; Μετανάστες; Χρήστες; Οποιοιδήποτε;) εκτέλεσαν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο για να του κλέψουν μια βιντεοκάμερα. Το κρίσιμο ερώτημα (το οποίο ας ελπίσουμε ότι θα βρει αιτιολογία με τη σύλληψη και δίκη των δραστών) είναι τι ακριβώς αισθάνονταν όταν μαχαίρωναν έναν άγνωστο περαστικό.
Η δολοφονία του 44χρονου Έλληνα και του 21χρονου από το Μπαγκλαντές και ο πολύ σοβαρός τραυματισμός του διαδηλωτή από τα χτυπήματα των αστυνομικών δεν είναι πρόβλημα εγκληματικότητας, είναι πρόβλημα δημοκρατίας, τονίζει στη “ΜτΚ” ο καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Πανούσης. Η λογική τού συμψηφισμού -“για όλα φταίν οι μετανάστες”, “όλοι οι αστυνομικοί είναι κακοί” κτλ.- μας οδηγεί σε ένα σπιράλ βίας, από το οποίο δύσκολα θα βγούμε, προβλέπει. Υποστηρίζει ακόμη ότι η καταστροφή της Ελλάδας είναι η ατομική παρανομία ως συμψηφισμός του κακού κράτους.
Ο απρόκλητος, αναίτιος, άδικος φόνος ενός ανθρώπου αποδεικνύει αυτό που από χρόνια φοβόμασταν. Ότι σ’ αυτή τη χώρα (και σ’ αυτή την πρωτεύουσα) έχουν δημιουργηθεί αντι-αξίες.
Το 'χω ξαναεπισημάνει. Συνέχεια μιλάνε για την κοινωνία της διακινδύνευσης. Συνέχεια επικαλούνται την κοινωνική αλληλεγγύη. Οι κοινωνικοί κίνδυνοι όμως και οι δεσμοί των ανθρώπων υπήρχαν πάντα. Τι άλλαξε άραγε; Η ηθική, η κοινωνική ή η πολιτική βάση της αλληλοβοήθειας; Ή μήπως ο ατομικισμός του φοβισμένου ανθρωπάκου κατισχύει της κοινής μοίρας της Ανθρωπότητας, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα στην αδιαφορία;
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης κάποιοι πρέπει να δώσουν το παράδειγμα του δημόσιου ανδρός, δηλαδή του προσφέροντος και μη λαμβάνοντος, του θυσιαζόμενου και μη θυσιάζοντος (τους άλλους).
Η είσοδος της ζωής μας στην περιοχή του κινδύνου, δηλαδή στη διατάραξή της, η οποία μάλιστα προκαλεί ανασφάλεια και αβεβαιότητα ως προς τη σωτηρία της, προϋποθέτει παράγοντες θεσμικής εμπιστοσύνης. Η ασφάλεια και ο κίνδυνος, η εμπιστοσύνη και η διακινδύνευση συνιστούν αναπόσπαστα μέρη της νεοτερικότητας.
Η διαφθορά υπερβαίνει το ατομικό έγκλημα και αναγορεύεται σε μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα. Οι σύγχρονες καπιταλιστικές δημοκρατικές κοινωνίες έχουν προβληθεί από μια δομική διαφθορά, η οποία άλλοτε λειτουργεί παράλληλα κι άλλοτε αντίθετα με τους θεσμούς της Πολιτείας.