Είναι πολύ εύκολο και ελάχιστα πειστικό ή αποτελεσματικό να φορτώνουμε στο κράτος ευθύνες για πράξεις ή παραλείψεις στις οποίες θα μπορούσαμε χωρίς προσωπικό κίνδυνο να παρέμβουμε εγκληματοπροληπτικά.
Απο τη μια η επινόηση του μέλλοντός μας κι από την άλλη η διαχείριση των σημερινών κινδύνων θέτουν (και πάλι) την ανθρωπότητα μπροστά σε κρίσιμα ερωτήματα ή και διλήμματα.
Τα αληθινά πρότυπα, οι ζωντανοί μύθοι της ζωής μας βρίσκονται πλάι μας. Αν σβήσουμε την οθόνη κι αν κατεβάσουμε την ένταση των (όποιων) ήχων θα τους διακρίνουμε, και είμαι βέβαιος ότι θα τους (ξανα)αγαπήσουμε. Ετσι, ο ηλεκτρονικός μετα-άνθρωπος θα (ξανα)γίνει άνθρωπος χωρίς πρίζα αλλά με αυθεντικά αισθήματα.
Τον τελευταίο καιρό όλοι (πολιτικοί, επιστήμονες, ΜΜΕ) «παίζουν» με τους νόμους, τους αστυνόμους και τους δικαιοφύλακες αγνοώντας (;) ότι έτσι ροκανίζουν όχι μόνο τους θεσμούς, αλλά και τα τελευταία απομεινάρια εμπιστοσύνης του λαού στις δίκαιες κρίσεις δικαίων δημοσίων λειτουργών (έστω ολίγων).