Εχουμε κάτι κουτσουρεμένα δικαιώματα που φτάνουν μόνο για να καρφώσουμε την πόρτα της μοναξιάς μας. Χρειαζόμαστε επειγόντως υπαρξιακές απαντήσεις και όχι εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλωστε, οι πολιτικοί μόνο τον εαυτό τους (δια)σώζουν και μόνο τις δικές τους αμαρτίες αίρουν. Εμάς ποιος θα μας (δια)φωτίσει;
Αν οι Ελληνες που πριν από καιρό πίστευαν ότι ο καθένας είχε και ένα δικαίωμα διεκδίκησης, σήμερα συνειδητοποιήσουν ότι το μόνο δικαίωμα που τους απέμεινε είναι αυτό της διά της απόσυρσης από τα κοινά σωτηρίας της ψυχής τους, τότε ό,τι και να ψηφίσουν στις εκλογές, η Μεγάλη Τρύπα της εθνικής μοναξιάς θ' ανοίξει ακόμη πιο πολύ για να χωρέσει 11 εκατ. ατομικές μοναξιές.
Χρειαζόμαστε επειγόντως αλλαγή πλαισίου ζωής και αντιλήψεων και όχι αλλαγή νόμων. Χρειαζόμαστε όμως και πολιτική αυτοκριτική. Οσο κανείς δεν τολμάει να πει την αλήθεια, κάποιοι θα πυροβολούν τα ψέματα νομίζοντας ότι έτσι εξορκίζουν το κακό.
Για κοινωνία σε παράκρουση» κάνει λόγο ο καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας κ. Γιάννης Πανούσης. Όπως λέει, η δολοφονική επίθεση στη σχολή του ΟΑΕΔ μπορεί μεν να είναι πρωτοφανές γεγονός για τα ελληνικά δεδομένα, ωστόσο «εκδηλώνεται σε μια στιγμή που στην κοινωνία έχει δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για οτιδήποτε, και μπορεί μάλιστα να ανοίξει την πόρτα για ακόμη χειρότερες καταστάσεις».
H συμμετοχική δημοκρατία της εγγύτητας απαιτεί κοινότητες-γειτονιές, κοινωνικά δίκτυα, κυψέλες κοινής ζωής. Πώς μπορούμε να μοιραζόμαστε κοινές αξίες εάν ζούμε σε «διαφορετικούς κόσμους» που απέχουν μεταξύ τους λίγα μέτρα;