Συνέντευξη του καθηγητή Γ. Πανούση στην εκπομπή της Μ. Σμιλίδου & της Β. Σιούτη.
Το γεγονός ότι είμαστε λαός ονειροπόλος δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι μας αρέσει να μας «πουλάνε ψεύτικα όνειρα», ν' ανιχνεύουν τις υποσυνείδητες επιθυμίες μας και να μας τις προσφέρουν ως θέαμα και ως ενοχή, να μας πιέζουν ν' αποκρυπτογραφήσουμε μηνύματα ευτυχίας και ευδαιμονίας. Φτάσαμε στο έσχατο όριο: αφήσαμε να κατασκευάζουν τα όνειρά μας. Πολλά κόμματα έχουν ήδη ιδρύσει γραφείο Λαϊκών Ονείρων. Άνοιξαν τις πόρτες αλλά οι «πελάτες» λιγόστεψαν. Τα βαρύγδουπα λόγια δεν πείθουν.
Χρειάζεται πολιτικό θάρρος, ελευθερία λόγου, ανθρωπιά και, κυρίως, αυτοθυσία για να αποτιναχτούν τα δεσμά της επαγγελματοποιημένης ή και «εξαρτημένης» πολιτικής. Χρειάζεται, όμως, και εμπιστοσύνη του λαού στους «Άλλους».
Άλλης τάξης ζήτημα είναι να πιστεύεις στην ενότητα της Αριστεράς (αναγνωρίζοντας τα συγκυριακά προβλήματα) κι άλλης τάξης να μην την πιστεύεις (ή να την εξορκίζεις). Οι πρώτοι πρέπει να προβούν σε υπερβάσεις (κινητοποιώντας και τις κομματικές τους βάσεις στην κατεύθυνση αυτή). Οι δεύτεροι πρέπει να αναζητήσουν ένα άλλο "λυτρωτικό" όραμα (ίσως και στα προς δημιουργίαν νέα πολιτικά μορφώματα).
Για να μεταρρυθμιστεί κάτι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το να έχει προηγουμένως ρυθμιστεί, να έχουν προβλεφθεί όροι λειτουργίας, διαδικασίες ελέγχου, κυρωτικοί μηχανισμοί, κ.λπ.
Πρέπει ν' αλλάξουμε τη βάση της συζήτησης. Το θέμα δεν είναι αν κουρεύτηκαν τα παλιά χρέη από το κεφάλι των Ελλήνων αλλά αν "κόπηκαν και τα πόδια" αυτών που τα δημιούργησαν.
Αναρωτιέμαι εάν αυτοί που (υποτίθεται ότι) διαχειρίζονται το μέλλον της Ελλάδας φοβούνται περισσότερο την πτώχευση της χώρας από τη δική τους οριστική έκπτωση. Πανικόβλητοι από την (επ)ερχόμενη λαϊκή οργή, ζητούν άλλοτε την παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου (μήπως και κάποιο θαύμα αντιστρέψει το κλίμα) κι άλλοτε την (από τώρα;) συγκρότηση μισο-ΝΔ και μισο-ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές (μήπως και έτσι αναχαιτισθεί η δια-φυγή προς τα κόμματα της Αριστεράς).
Δεν είναι πολιτικά έντιμο να διατηρούμε επί 38 μεταπολιτευτικά χρόνια την Αριστερά μικρή, ισχυριζόμενοι ή αυτοβαυκαλιζόμενοι ότι μόνον έτσι θα είναι αυθεντική και «καθαρή»; Και τούτο διότι, όταν μένεις για μεγάλο χρονικό διάστημα «μικρή», δύσκολα θα παραμείνεις «άσπιλη» και διότι ο λαός ψηφίζει Αριστερά για να λυθούν τα προβλήματά του κι όχι για να παρακολουθεί εσωτερικές τάσεις, εντάσεις, διαστάσεις και διασπάσεις. Δεν είναι ζώσα η Αριστερά που παραπέμπει στο αόριστο μέλλον, στον δογματικό παράδεισο της δήθεν λαϊκής εξουσίας, την ευθύνη για το σήμερα.
Είμαστε υπερήφανοι που μας φωνάζουν ευρω-έλληνες ή νιώθουμε υπερήφανοι επειδή αγαπάμε μιαν Ελλάδα που θα μας πληγώνει και θα την πληγώνουμε, θα μας αγκαλιάζει και θα την αγκαλιάζουμε, θα μας ξεχνάει κι εμείς ποτέ δεν θα την ξεχνάμε; Ας πάψουμε, λοιπόν, να χτυπάμε τον τοίχο πιστεύοντας ότι χτυπάμε το καρφί.