Ανάμεσα στα άλλα διλήμματα (ή και ιδεολογήματα) που διακινούνται αυτή τη δύσκολη εποχή είναι και το ποιος είναι αριστερός ή και το ποιος είναι δικός μας. Κατά τη γνώμη μου, αριστερός πάει να πει αριστερός σε όλα και συντηρητικός πάει να πει συντηρητικός σε όλα. Επειδή, όμως, αυτές οι ακραίες διακρίσεις, είτε δεν διαπιστώνονται είτε δεν είναι εμφανείς, κρίνω ορθότερο να αξιολογούμε με καθαρό μάτι και νου καθεμιά από τις πράξεις και τον κοινό παρονομαστή της συνολικής δράσης.
Μπορεί η οργανωτική ή προγραμματική σύγκλιση των κομμάτων της αριστεράς να περνάει τη δική της φάση "αργής επώασης", θεωρώ όμως αναγκαία την από τώρα υιοθέτηση από όλους δύο βασικών αρχών.
Οι ίδιοι πολιτικοί που «διαφήμιζαν» (μαζί με διανοούμενους και με το αζημίωτο) την Ισχυρή Ελλάδα, τώρα χύνουν κορκοδείλια δάκρυα για την Ψωροκώσταινα της πτώχευσης (όχι των ιδίων, αλλά των υπολοίπων).
Η μεταπολίτευση έφερε μία αίσθηση μίας δημοκρατίας και κοινωνίας χωρίς όρια. Πρέπει να ξανασυμφωνήσουμε πως ζούμε μαζί. Πώς ζούμε μεταξύ μας. Με ποιους όρους ζούμε.
Με τόσες κόκκινες γραμμές που χαράζουν καθημερινά οι αρχηγοί των συνεργαζόμενων κυβερνητικών κομμάτων θα' πρεπε ή η χώρα μας να έχει γίνει «κουμμουνιστική» ή κάποιοι να κοκκινίζουν από ντροπή.
Τελικά ποιος είναι ο άγιος και ποιος ο διάβολος σ'αυτή τη χώρα;
Όλοι (θέλουμε να) ελπίζουμε ότι θα σωθεί η χώρα και μαζί της θα διασωθούμε κι εμείς. Τι εννοούμε όμως σωτηρία;