Εχει κανείς την αίσθηση ότι οι κυβερνώντες θέλουν να μας κάνουν πειθαρχημένους σαν τους Γερμανούς, εργασιομανείς σαν τους Γιαπωνέζους, φλεγματικούς σαν τους Αγγλους, πολιτικά ουδέτερους σαν τους Αμερικανούς, δίχως όμως οι ίδιοι να εμπίπτουν σ' αυτούς τους κανόνες μετάλλαξης. Θέλουν να μας βλέπουν και να μας επιτηρούν χωρίς εμείς να τους βλέπουμε και να τους επιτηρούμε. Θέλουν να μας πείσουν ότι αγωνίζονται («πολεμάνε») για να επιλύσουν τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας, ξεχνώντας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτοί οι ίδιοι και ο τρόπος που κυβερνάνε.
Τι θα γινόταν άραγε αν σκεφτόμασταν αλλιώς και βαδίζαμε αντίστροφα από αυτή την πορεία που μας χαράζουν οι διάφοροι μονοδρομικοί και μονομανείς πολιτικοί;
Η ιστορία διδάσκεται και στους δρόμους. Ειδικές πινακίδες ή πλάκες σε πλατείες, γωνίες, σπίτια, όπου συνέβησαν σημαντικά γεγονότα ή έζησαν σημαντικοί άνθρωποι (πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες), θα σχηματίζουν ένα χάρτη με ιστορικές διαδρομές για διαβάτες και επισκέπτες.
Σ'αυτή την κρίσιμη φάση για τη χώρα, τα αριστερά κόμματα αποφάσισαν να βγάλουν τα εσώψυχά τους, αφήνοντας τον αριστερό πολίτη μόνο κι απροστάτευτο.
Τώρα που πολλοί εξεπλήρωσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων, ως πιστοί μιας χρήσης, είναι ώρα να επανεξετάσουμε τις σχέσεις μας με τις «ανώτερες δυνάμεις». Κι αυτό το λέω γιατί οι Ελληνες έχουν αυτοπροσδιοριστεί σαν περιούσιος λαός με την υστεροβουλία της (αναμενόμενης;) παρέμβασης του Θεού της Ελλάδας στις δύσκολες περιστάσεις. Με αυτά και με αυτά άλλοι κάθονται με σταυρωμένα χέρια (αφού θα μας σώσει ο φιλέλλην Θεός) κι άλλοι επωφελούνται της αδράνειας (πιστεύοντας περισσότερο στον Μαμωνά).
Χρειαζόμαστε πολλούς, απλούς και καλούς ανθρώπους που θα δουλέψουν αμισθί για την τιμή να προσφέρεις όρθιος και όχι για να κερδίσουν μια θεσούλα στο Πάνθεον των «καθισμένων» Δι-Εθνικών(;) Δωρητών(;).