Αρνούμενοι όμως στους άλλους το δικαίωμα να υπάρχουν αποδεχόμαστε -εκτός των άλλων- και τους κινδύνους κάποιοι άλλοι να μη θέλουν να υπάρχουμε (ούτε) εμείς (πολιτικά, οικονομικά ή και εθνικά). Η ταυτότητα των ανθρώπων δεν μπορεί να συγκροτηθεί με τις «απαρνήσεις του παρελθόντος τους». Η ιστορικότητα και η προοπτική πρέπει να συνυπάρχουν. Το τότε, το τώρα και το αύριο δομούν από κοινού την πολιτισμική ταυτότητα ατόμων και εθνών.
Πρέπει να συμφωνήσουμε ότι χωρίς πατρίδα, σταθερές αξίες, κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη και δίχως σεβασμό στις ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων, ούτε δημοκρατικό μέλλον μάς περιμένει, ούτε νέους φίλους θα βρούμε, ούτε το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο imperium θα εκτιμήσει την εθελοδουλεία μας.
Εχουμε αναπτύξει στην Ελλάδα ιδιότυπους φοβικούς/αμυντικούς μηχανισμούς, τους οποίους θέλουμε να παρουσιάζουμε ως «μαγκιά». Ανασφαλείς και μετέωροι για το «ποιοι είμαστε» και «προς τα πού πάμε», αυτ/αρεσκόμαστε στο να επιχειρούμε να δικαιώσουμε τις όποιες μισο-αλήθειες μας επιτιθέμενοι στους άλλους. Συμπλέγματα ευρω-φοβίας σε αγαστή συνύπαρξη με μύθους ανωτερότητας προκαλούν ένα κωμικοτραγικό αλαλούμ συμπεριφορών.
Οι ηθικές πεποιθήσεις και αρχές των πολιτικών, οι σχέσεις διαπλοκής και πολιτικής, οι συγκαλύψεις από πρόσωπα «υπεράνω υποψίας» αυξάνουν το δημόσιο ενδιαφέρον ν' ασχολείται με το έγκλημα [ιδίως τα απολύτως πρωτοφανή και ανεξήγητα] και το δημόσιο αίσθημα ν' αναζητεί τις «υπόγειες» συνθήκες και περιστάσεις.
Η αύξηση της εγκληματικότητας, όπως καταγράφεται στα στατιστικά στοιχεία που δίνει κάθε χρόνο στη δημοσιότητα η ΕΛ.ΑΣ., τροφοδότησε για τον χρόνο που μας πέρασε πολλές φορές τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ενώ παράλληλα απέκτησε αναβαθμισμένη θέση στην πολιτική ατζέντα. Με αυτή την αφορμή ζητήσαμε από τον εγκληματολόγο και καθηγητή του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών να μας μιλήσει για την αξιοπιστία των στατιστικών της εγκληματικότητας αλλά και πώς πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε.
Εάν η εγκληματικότητα ως κοινωνικό φαινόμενο «προσαρμόζεται» στις συνθήκες (πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές) κάθε εποχής, τότε και η διαχείρισή της, δηλαδή η Αντεγκληματική Πολιτική, πρέπει να εκσυγχρονιστεί για να μπορεί ν' αντεπεξέλθει στις νέες μορφές εγκλημάτων.