Ο δεκάλογος ενός πανεπιστημιακού
Ημερομηνία: 10-02-2007 | Κατηγορία: Άρθρα - Ομιλίες Εκτύπωση | Αποστολή |
Μοιράσου
Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 10/02/2007
Ολα έχουν ειπωθεί τον τελευταίο καιρό. Ολα και τ' αντίθετά τους. Κι όμως το τοπίο δεν είναι διαυγές. Γι' αυτό πιστεύω ότι οι προσωπικές θέσεις του καθενός μπορεί να καθαρίσουν την ατμόσφαιρα.
Είμαι υπέρ του αυτοδιοίκητου, λειτουργικού, σύγχρονου, συμμετοχικού, διαφανούς και λογοδοτούντος δημόσιου πανεπιστημίου και δεν με τρομάζουν τα όποια φαντάσματα ή ιδεολογήματα της αναθεώρησης του άρθρου 16Σ.
Είμαι υπέρ μιας συνολικής θεσμικής παρέμβασης, δηλαδή υπέρ ενός νέου ολοκληρωμένου νόμου - πλαίσιο και δεν με τρομάζουν τα όποια τεχνοκρατικά, εμβαλωματικά, αποσπασματικά και ανερμάτιστα μέτρα του υπουργείου Παιδείας.
Είμαι υπέρ όσων δουλεύουν, πονάνε και αφιερώνουν τη ζωή τους στην έρευνα και στη διδασκαλία και δεν με τρομάζουν οι δημοσιογραφικές σειρήνες περί του πλήρως απαξιωμένου πανεπιστημίου.
Είμαι υπέρ μιας υπεύθυνης, ευαίσθητης, ελεύθερης και δυναμικής διακίνησης όλων των ιδεών (και όχι μόνο των λεγόμενων «αριστερών» και δεν με τρομάζουν ούτε οι καταργηστές του ασύλου ούτε οι εξωπανεπιστημιακοί αυτόκλητοι υπερασπιστές του.
Είμαι -τέλος- υπέρ ενός οραματικού, περιφερειακά αποκεντρωμένου πανεπιστημίου - δίκτυο (με αναγεννημένη την έννοια της universitas ) και δεν με τρομάζουν οι επιχειρηματικές αθηνοκεντρικές εκδοχές κολεγίων.
Είμαι κατά «της βεντέτας» ανάμεσα στην υπουργό Παιδείας και την ΠΟΣΔΕΠ στη λογική χάνω - κερδίζεις (αφού και στη μία και στην άλλη περίπτωση το πανεπιστήμιο δεν εξέρχεται της κρίσης ενισχυμένο), γι' αυτό και με τρομάζουν οι ακραίες, απόλυτες, αφοριστικές και συνθηματολογικές δηλώσεις.
Είμαι κατά της μη ανάληψης ευθύνης από κανέναν και για τίποτα επί 25 χρόνια (με ταυτόχρονη παραπομπή των «κακώς κειμένων» στην παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό) γι' αυτό και με τρομάζουν όσοι -ελαφρά τη καρδία ή πονηρώ τω πνεύματι- αναλαμβάνουν με άνεση (αντίστοιχη της μακρόχρονης απουσίας ή συνενοχής) να βάλουν τα εσωτερικά του πανεπιστημίου σε τάξη.
Είμαι κατά των σχεδόν μόνιμων «εργολάβων» της υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστημίου και των κατακτήσεων των κινημάτων (οι περισσότεροι των οποίων είναι άκαπνοι και με βεβαρημένο πολιτικό παρελθόν) γι' αυτό και με τρομάζουν υπογραφές πρυτάνεων, καθηγητών και άλλων υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα των ΑΕΙ όταν είναι γνωστό ότι έχουν εδώ και χρόνια διαμορφώσει δίκτυα ιδιωτικών συμφερόντων και σκοτεινών διαδικασιών μέσα στο ίδρυμά τους.
Είμαι κατά διαφόρων κομματικών εκπροσώπων οι οποίοι άλλα λένε στην τηλεόραση και στα ακροατήρια και άλλα εξομολογούνται στις κατ' ιδίαν συζητήσεις γι' αυτό και με τρομάζουν τα θολά ιδεολογικά ματογυάλια και ο συμψηφισμός των πολιτικών ευθυνών.
Είμαι -τέλος- κατά μιας μερίδας φοιτητών που μέσω ύβρεων, απειλών και εκβιασμών επιχειρούν ν' αναλάβουν την πλήρη διοίκηση του πανεπιστημίου (στο όνομα μιας νοσηρής ανομίας και αδιέξοδης επιτρεπτικότητας) γι' αυτό και με τρομάζουν οι φοιτητικές παρατάξεις που δεν αντιστέκονται σ' αυτό το διαβρωτικό για το δημόσιο πανεπιστήμιο φαινόμενο.
Είναι βέβαιο πως με τα υπέρ και τα κατά δεν λύνονται τα προβλήματα. Προτιμώ όμως τη διατύπωση θέσεων προσωπικής ευθύνης παρά τη δόλια υπεκφυγή, την κερδοσκόπο συνενοχή ή την κάλυψη των λαθών (όλων μας) πίσω από ανώνυμες και αμφίβολης δημοκρατικής νομιμοποίησης αποφάσεις συλλογικών οργάνων μιας χρήσης ή μιας πορείας.