Άνιση ζωή

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

«Ο χρόνος στις φάμπρικες. 
Καταλαβαίνεις τι σε χαρίζει από την αδελφοσύνη και τη λογοτεχνία.
Αγεφύρατα χάσματα». 

ΓΚΕΡΧΑΡΝΤ ΤΣΒΕΡΕΝΤΣ, Κεφάλι και κοιλιά

Και η Κεντροαριστερά έχει ασφαλώς το ενδιαφέρον της (όχι ως «παιχνιδάκι εργασιοθεραπείας» στα χέρια των κρατούντων, αλλά ως μία από τις απόπειρες προσέγγισης του πολιτικού μέλλοντος). Και η Διακυβερνητική χρήζει ειδικής ανάλυσης (όχι ως ισορροπία κυβερνήσεων αλλά ως συνειδητοποίηση της κατεύθυνσης που επιθυμούν να δώσουν στο μέλλον τους οι λαοί).

Και η Συνθήκη Σένγκεν αφήνει ανοικτά θέματα (όχι ως τεχνο-δαιμονολογία αλλά ως πλαίσιο μιας άγνωστης σε όλους ευρω-ελευθερίας). Και το Σύνταγμα θέλει αναθεώρηση.

Μ' αυτά όμως τα «πρωτοσέλιδα», που θίγουν ζητήματα σχετικά με τα ατομικά δικαιώματα, τις ελευθερίες, την αξιοπρέπεια κ.λπ. κ.λπ., δυστυχώς καλύπτεται η βιωμένη, από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους-πολίτες-ανθρώπους, πραγματικότη­τα.

Ο μισθοσυντήρητος, ο μεροκαματιάρης ή ο άνεργος δε γίνονται αυτομάτως ευτυχείς και ασφαλείς επειδή κάποιοι καλοζωισμένοι διανοούμενοι (της εύκολης κριτικής του εφησυχασμού) τους καλούν σε «κοινωνικό διάλογο» (δηλαδή σε ανιστόρητη υπερταξική συναίνεση).

Ο αμόρφωτος, ο μετανάστης, ο νεοπρόσφυγας, ο μειονοτικός, ο «άλλος» δεν αισθάνονται ότι βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων επειδή κάποια hi-tec Αμερικανάκια τους βομβαρδίζουν με πακέτα Internet, με Κέντρα Υποδοχής και Αποκατάστασης, με ΚΕ(ϊ)Κ κατά του κοινωνικού αποκλεισμού (δηλαδή με πόρους για να κερδίζουν οι επιμορφωτές και όχι οι έχοντες ανάγκη).

Οι νέοι, οι νέες, τα παιδιά του δρόμου, τα χαμίνια και τα «επικίνδυνα στοιχεία» των είκοσι ετών, οι τοξικομανείς και οι έγκλειστοι δεν απαλλάσσονται αυτοδικαίως από το πανοπτικόν ή την ηθικολογία των politically (και morally) correct, επειδή κάποιοι ενήλικοι σοβαροφανείς ψηφοθήρες τους τάζουν μια ανεκτική κοινωνία. Ο αγνός συνδικαλιστής, ο διαμαρτυρόμενος πολίτης, ο καταγγέλλων φοιτητής δεν ικανοποιούν το όραμα τους για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις επειδή ο κυβερνητικός συνομιλητής τους τυγχάνει πρώην αριστεριστής, αναρχικός ή τριτοκοσμικο-επαναστάτης (μετά-νοήσας αφού η μετα-μοντέρνα δεύτερη μετα-πολίτευση τους με-τα-λαμπάδευσε το φως το αληθινόν).

Ο απλός φορολογούμενος, ο μικρο-ιδιοκτήτης, ο αποταμιευτής και επενδυτής ενός πουγκιού ιδρώτα δε χαροποιούνται που δεν προλαβαίνουν να απολογούνται και να δικαιολογούν το βίος τους, επειδή μόνον έτσι αποδεικνύεται στην πράξη ότι οι νέες εξυγιαντικές δομές λειτουργούν αποτελεσματικά (δηλαδή πιέζουν καθημερινά τον τίμιο ν' αποδεικνύει την εντιμότητα του και δεν ασχολούνται με τον smart dealer, αφού αυτός συμβάλλει δι' άλλου τρόπου στην αύξηση των δημοσίων -ή και ιδιωτικών- εσόδων).

Οι καταδικασμένοι να λαδώνουν «περιβάλλοντα» και να λαδώνονται από «υποβάλλοντα» δημόσιοι υπάλληλοι, λειτουργοί, επιχειρηματίες, πολιτευτές κ.ο.κ. δεν απελευθερώνονται από τη διαβρωτική «διαφθορά των συναλλαγών» με τα κέντρα εξουσίας, επειδή το σύστημα εκσυγχρονίστηκε, οι μεσάζοντες άλλαξαν όροφο, γραφείο (ίσως και «χρώμα») και οι πληρωμές γίνονται μέσω πλαστικού χρήματος ή λουξεμβουργιανής εταιρείας.

Ζούμε άνισα. Μας κυβερνούν άπληστα. Τους στηρίζουμε άκριτα. Χανόμαστε άδικα.

Πρέπει να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τα ηνία της ζωής μας (ίσως και της Ιστορίας). Να πούμε τη δική μας αλήθεια.

Ο καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός (με ή χωρίς ευρωπαϊκό μακιγιάζ) οδηγεί σε απλοϊκές αισιοδοξίες και γραφειοκρατικούς ακτιβισμούς.

Η πεσιμιστική διπλωματία καταλήγει σε διακανονισμούς υπέρ τρίτων.

Ο εξορθολογισμός της κοινωνικής συνείδησης στερεί από το λαϊκό κίνημα το δυναμισμό της αντίστασης και της ανυπακοής (που σήμερα ίσως ενοχλεί τη σχεδιομανία της κρατικής ελίτ, αλλά αύριο θα είναι απαραίτητος για την εθνική επιβίωση).

Στην άνιση ζωή μας καλούμαστε να επιλέξουμε κοινωνία, ελευθερία, ουτοπία και όχι απλώς ηγέτες, ηγεμόνες ή σοσιαλ-τεχνοκράτες. Η άνιση ζωή μας πρέπει να μπολιαστεί με τη ρομαντική εξέγερση πριν γίνουμε εμείς αντικείμενα, οι ιδέες μας εμπορεύματα και ο μικροαστικός (ή αγοραίος) σο(ϊ)σ(ι)αλονίζων καπιταλισμός η τελευταία ψευδαίσθηση πριν από τον 21ο αιώνα.