Πολιτικοί άνευ (προσωπικής)ευθύνης;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

                                                 Πολιτικοί άνευ (προσωπικής)ευθύνης;

Τα κενά δοχεία κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο

Γεωργία Δεληγιάννη-Αναστασιάδη, Ημερολόγιο 1967-1974

Μας περιτριγυρίζουν και ορίζουν τη ζωή μας διάφοροι απίθανοι (κι απύθμενοι;) τύποι.

Πρώτοι και καλύτεροι οι «άνευ»:

• Πολιτικοί άνευ γνώμης. Αποφεύγουν τριβές που προκαλεί η έκφραση άποψης. Αντιφάσκουν, γελιοποιούνται αλλά (παρά) μένουν πιστοίστην όποια Κυβέρνηση. Το παν είναι να μην εκτίθεσαι (διότι τότε εκτός Κυνέρνησης τίθεσαι). Ναρκισσεύονται στα ΜΜΕ, υπαινίσσονται συνωμοσίες, αλλά λέξη δεν βγάζουν.
• Πολιτικοί άνευ προσώπου. Εδώ εντάσσονται οι κλωνοποιημένοι γόνοι (που μοιάζουν εξωτερικά/εσωτερικά με τους «κατασκευαστές τους»), υφυπουργοί που ταυτίζονται τόσο με τους προϊσταμένους υπουργούς ώστε να παπαγαλίζουν τα ίδια λόγια με τον ίδιο τρόπο. Αφού όμως δεν διαθέτουν πρόσωπο γιατί να τους καταλογισθεί προσωπική ευθύνη; Οι απρόσωποι δεν πτοούνται με τα σχόλια που γίνονται «επί τη εμφανίσει» αφού έχουν κατοχυρώσει το οικογενειακο-παρεϊκο-κομματικό δικαίωμα εκπροσώπησης του λαού.
• Πολιτικοί άνευ ορίων. Πρόκειται για τις βεντέτες κάθε Κυβέρνησης που θέτουν τους εαυτούς τους πάνω από τους θεσμούς και τις διαδικασίες, θεωρώντας ότι έχουν αναλάβει εθνική και ιστορική αποστολή, την οποία ουδείς απλός θνητός δικαιούται να αμφισβητήσει ή και να παρεμποδίσει. Σπάνια σε μια δημοκρατική, προοδευτική, αριστερή (;) Κυβέρνηση έχουμε δει να συμπεριλαμβάνονται τόσοι Ισοβασιλείς και Καισαρίσκοι (για τους Βρούτους θα μιλήσουμε άλλη φορά). Ο καθείς με το φέουδό του, το κάστρο του, την Αυλή του, τα διατάγματά του, τους αγγελιοφόρους, τους υπηκόους του. Χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να υποτάξουν το λαό κατά κράτος (και ενίοτε παρά κράτος).
• Πολιτικοί άνευ «ενσήμων». Εδώ συγκαταλέγονται όσοι δεν έχουν ποτέ δουλέψει (εκτός αν ως εργασία εκλαμβάνονται οι πορείες και οι καταλήψεις), δεν έχουν πάει στρατό, δεν έχουν διαβάσει πάνω από δέκα βιβλία (κι αυτά όχι ολόκληρα) αλλά έχουν το θράσος να κάνουν μαθήματα/ επίδειξη εξουσίας και κύρους στην ακαδημαϊκή κοινότητα, στους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών κ.ο.κ.
• Πολιτικοί άνευ τσίπας. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η συμμετοχή σε μία Κυβέρνηση είναι καλή ευκαιρία για γρήγορο πλουτισμό. Οι πολιτικοί υπουργοί-businessmen συνιστούν εγγενές δυστυχώς φαινόμενο όλων των Κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης. Ελπίζαμε ότι δεν θα το ξανασυναντούσαμε σε Κυβέρνηση Αριστεράς, αλλά...
• Πολιτικοί άνευ ουσίας. Τούτοι μιλάνε συνεχώς, συχνά και νομοθετούν, για θέματα που είτε αγνοούν είτε δεν ξέρουν το βάθος τους. Ανούσιοι, που όμως λόγω της επιλογής τους από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό πιστεύουν ότι είναι περιούσιοι.

Οι πάσης φύσεως «άνευ» αισθάνονται ασφαλείς λόγω της δικής μας ανοχής.

Αν αυτοί είναι ανευθυνοϋπεύθυνοι εμείς γιατί δεν να τους απαξιώνουμε;

Άλλωστε αυτό μόνον τους αξίζει.

Άνευ άλλου τινός.