Καθηγητής Γιάννης Πανούσης






Ενεργοποιήστε την Javascript για να συνεχίσετε!

Δημοκρατική αφασία;



                                                                Δημοκρατική αφασία;

 

Να δείτε που κι η σημαία

θ’αλλάξει χρώμα.

Χρ. Λαζαρόπουλος, Οξειδωμένος καθρέφτης

 

Η δημοκρατία δεν περιορίζεται στην όποια συμμετοχική παρέμβαση του (αφανούς;) λαού στα πολιτικά πράγματα, ούτε στη δοξυλάγηση ή και μυθοποίηση της αριθμητικής λογικής της αποτελεσματικότητας, ούτε στην επικοινωνιακή τεχνική του ψευδοπροφητισμού και της κενής ρητορικής του «καλού» για όλους, ούτε στον τεχνοκρατικό μονόδρομο του politicallycorrect.

Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου οι πολιτικοί ως σύνολο κοινωνικών λειτουργών ανθίστανται στην απουσία πολιτικής από μεριάς των κρυφών μηχανισμών εξουσίας.

Δημοκρατία είναι το πολίτευμα των συνεχών και (επ)άλληλων συναινέσεων (περί του δέοντος και τού είναι).

Δημοκρατία δεν είναι όμως η αναγόρευση του δικαιώματος του καθενός ως μοναδικού γνώμονα αυτονομιμοποιημένης δράσης.

Όταν ο καθένας ερμηνεύει το νόμο «κατά βούλησιν» τότε η αταξία μετατρέπεται σε Νέα Τάξη και σε προθάλαμο Τυραννίας (πραγματικής ή καλυμμένης).

Ακόμα και το δικαίωμα στη διαφορά έχει ως έσχατο όριο τη δημοκρατική συμφωνία.

Το δίκαιο και η ηθική των Άλλων εξαντλείται όταν με τη συμπεριφορά του κάποιος απολυτοποιεί τη διαφορά του μη-σεβόμενος τις ελεύθερες επιλογές των υπολοίπων. Χωρίς κοινή συνείδηση ορίων και κανόνων δεν υπάρχει ούτε κοινωνία ούτε Κράτος.

Η ανύψωση της πολιτικής συνείδησης πρέπει να υπερβεί τον ατομικισμό (ως συντηρητικό ή και ψευδο-προοδευτικό αυτοκαταφατικό ιδανικό του δικαιώματος στο Εγώ), την περιχαράκωση της ταυτότητας μέσω των (κρυφών;)προσωπικών δεδομένων και ο καθείς αλλά και όλοι μαζί ν’αναζητήσουν το γενικό καλό, το δημόσιο συμφέρον.

Ανάμεσα στην επιδέξια ψευδολογία των (συνεχώς ανατρεπόμενων) εξαγγελιών και στην τηλεοπτική προληπτική τρομοκρατία υπάρχει η άρνηση. Αυτή απ-ελευθερώνει και καθιστά  «ελεύθερο τον πολίτη» από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των διάφορων «...ισμών».

Η ανελεύθερη κοινωνία δεν θεραπεύεται κομματικο-ψυχα-ναλυτικά αλλά μέσω της αναδόμησης της ίδιας της πραγματικότητας.

Δεν μας ταιριάζει να ζούμε σε κατάσταση αφασίας (δηλαδή να συμφωνούμε και να διαφωνούμε ταυτόχρονα με κάθε αιτιολογία, δικαιολογία, αυτοαναίρεση).

Το 2016 ή θα είναι έτος συνολικής ανόρθωσης, του κάθε έλληνα, της Ελλάδος και του ελληνισμού ή θα είναι το ατυχές momentum ενός ιδιότυπου ολοκληρωτισμού της Απάθειας και της άνευ όρων παράδοσης στο Τίποτα.

Υ.Γ.1. Προσοχή στο «στρογγυλό Τίποτα» (γύρω-γύρω οι «δήθεν» και στη μέση ο αποϊδεολογικοποιημένος δίκοπος/δίβουλος προφήτης).

Υ.Γ.2. Ζιγκ-Ζαγκ πολιτική των ελιγμών προς κάθε κατεύθυνση ούτε δημοκρατικό ευτυχές αποτέλεσμα μπορεί να έχει ούτε σε αριστερό απάνεμο λιμάνι μπορεί να καταλήξει.

Υ.Γ.3. Όταν εκδίδεις ένα νόμο πρέπει -κατά Πλάτωνα- να ορίζεις και τον ωφελούμενο. Η Δημοκρατία π.χ. ψηφίζει και εφαρμόζει δημοκρατικούς νόμους. Αισθάνεται κανείς κάτι τέτοιο σήμερα;