Άρθρο του Γιάννη Πανούση στην Ελευθεροτυπία με τίτλο: "Πού κρύβεται η κοινωνία των συν-ανθρώπων;" 1-9-2014
Πού κρύβεται η κοινωνία των συν-ανθρώπων;
…κάποτε ήταν δικιά μας η ζωή.
Ν. Μοσχοβάκης, Αιφνίδια και διαρκή
Ποια είναι άραγε η ελάχιστη, εγγυημένη (;) από την Πολιτεία, προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Και σε περίπτωση οικονομικής κρίσης αίρεται η υποχρέωση αυτή; Και πώς μπορεί να επιβιώσει ένα Κράτος όταν οι πολίτες του χάνουν την αυτο-εκτίμησή τους, την κοινωνική τους ταυτότητα και εντέλει αισθάνονται ότι «ως άνθρωποι δεν έχουν καμία ελπίδα στο παρόν και στο μέλλον»;
Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι φιλοσοφικά, υπαρξιακά ή μεταφυσικά. Συνιστούν το κύριο πρόβλημα μιας χώρας που θέλει να σωθεί, που θέλει να σώσει όλους τους αναξιοπαθούντες, που τιμάει το νόημα της Δημοκρατίας και της Ισοελευθερίας.
Δίχως ελπίδα και προσδοκία για το μέλλον δεν βιώνεται το παρόν.
Για να δοθεί όμως ελπίδα δεν αρκεί να το θέλει και να το σχεδιάσει μόνον το Κράτος. Πρέπει να το πιστέψουν και όλοι αυτοί οι φορείς και οι παράγοντες που έχουν πληγεί λιγότερο από την κρίση και που θέλουν να (απο)δείξουν στην πράξη ότι είναι αλληλέγγυοι.
Εξηγούμαι. Αν το minimum πλαίσιο ανθρώπινης αξιοπρέπειας περιλαμβάνει στέγη, τροφή, εκπαίδευση, υγεία, ασφάλιση, ελεύθερο χρόνο θα έπρεπε Κράτος, πολιτικοί, οικονομικοί παράγοντες, πανεπιστήμια, εκκλησία, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, επιστήμονες και τόσοι άλλοι να συνεργαστούν για να τα παρέχουν σε όλους.
Όλα τα παραπάνω δεν δίνουν προφανώς λύση στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, της φτώχιας, του κοινωνικού αποκλεισμού.
Ούτε φιλοδοξούν να ανακουφισθούν μόνον έτσι οι πάσχοντες.
Αυτό στο οποίο πρέπει να στοχεύσουν είναι να πείσουν τους «εκπεσόντες» ότι όλη η κοινωνία είναι πλάι τους, ότι ανήκουν σε μια μεγάλη οικογένεια, σε μια χώρα που τους νοιάζεται, κι ότι μετά την κρίση υπάρχει και γι’ αυτούς «μέλλον», ότι δεν είναι «λειτουργικά απόβλητα» αλλά πολίτες με πλήρη δικαιώματα, με αξιοπρέπεια και με όνειρα για τους ίδιους και για τα παιδιά τους. Το για «όλα φταίει το Κράτος» δεν βοηθάει. Αν δεν γίνουν τα παραπάνω και δεν νοιώσει ο καθένας ότι αξίζει να πιστεύει, κανένα success story και καμιά στατιστική δεν πρόκειται να ξαναενώσει τους έλληνες.