Άρθρο του Καθηγητή και βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ Γιάννη Πανούση στη Real News (26-1-2013).
Χωρίς πυξίδα και δίχως χάρτη
Για πρώτη φορά ένας λαός
είναι φοβισμένος περισσότερο απέναντι στη ζωή
παρά στο θάνατο.
Έλσα Κορνέτη, Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας.
Ο φόβος του νεοέλληνα μπροστά στην ευθύνη της Ελευθερίας, στη διαφάνεια της επιτυχίας, στον ορθολογισμό της λογοδοσίας, στο σεβασμό της Ιστορίαςτον συστέλλει, τον μικραίνει, τον κονταίνει, τον κάνει αόρατο, τον «εξαφανίζει». Δεν πρόκειται για ενδείξεις ευγενούς ψυχής ή μετριοπαθούς χαρακτήρα, αλλά για αμήχανη αφέλεια μπροστά στο κενό (και όχι βέβαια το «καινό», όπου και σ’ αυτό δυσθυμία δείχνουμε).
Χωρίς πλούτο και ιδίως χωρίς την επίδειξή του, ο νεοέλληνας έχει απωλέσει και τα τελευταία απομεινάρια της (εικαζόμενης) ταυτότητάς του.
Έτσι προτιμάει να περιχαρακωθεί πίσω από μια νοσταλγική ή φαντασιόπληκτη παρελθοντολογία της ψευδοχλιδής παρά να συ-ζητήσει με τα ίδια τα λάθη του, να κατανοήσει τα ακατανόητα, τα αδιανόητα αλλά και τα αυτονόητα.
Αναζητεί πανικόβλητος λύσεις εντός αποτυχημένων συνταγών αλλά και εκτός πραγματικότητας. Ανισορροπεί.
Η βελτιστοποίηση του νέου κόσμου δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της βίαιης ρευστοποίησης του παλιού.
Άλλωστε και τα δύο στοιχεία (παλιό – νέο) συνυπάρχουν στο στάδιο της μετάβασης και δεν ακυρώνει η ενοχή την αθωότητα ούτε το αντίστροφο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση Παλινόρθωση (απαξιωμένων) Τζακιών ή (ριψάσπιδων) Αρχηγών μέσω νεομορφωμάτων δήθεν «ευρωπαϊστών», τάχατες «εκσυγχρονιστών» ή «φοβικών μεταρρυθμιστών».
Η νέα ισορροπία θα διαμορφωθεί σε πιο αξιόπιστα και γερά τεντωμένα σκοινιά αλλά – δυστυχώς = δίχως το δίκτυ ασφαλείας (που νομίζαμε ότι είχαμε ως «περιούσιος» λαός).
Πάντως σ’ αυτή την επικίνδυνη στροφή της Ιστορίας η Αριστερά ανακάλυψε ότι δεν έχει δίπλωμα οδήγησης (ενώ έχει διακριθεί σε όλους τους τύπους καθοδήγησης).
Χρησιμοποιεί την προ-μεταπολιτευτική στοχοποίησή της ως επιχείρημα για τη μετα-μεταπολιτευτική αδυναμία της να χειριστεί το μέλλον χωρίς να αναφέρεται στο παρελθόν. Η συνεχής επίκληση της ηθικής συνείδησης δεν συνδέεται μόνο με την μη-εφαρμοσθείσα εισέτι ιδεολογία αλλά και με τις πραγματικές αλλαγές της εποχής (διαδίκτυο, παγκοσμιοποίηση). Δεν ζούμε όμως το τέλος των ψευδαισθήσεων αλλά τη ψευδαίσθηση του μη-τέλους. Κι όμως «τελειώνουμε», αν δεν έχουμε ήδη «τελειώσει».
Ως αντίληψη, ως πρακτική, ως νοοτροπία, ως τρόπος (ούτε καν φιλοσοφία) ζωής, ως ανούσια πολιτική «γκρεμισμένων» μπαλκονιών και στημένων debates.
Η νέα και νεανική χώρα φεύγει για το εξωτερικό (με αεροπλάνα και βαπόρια) και η παλιά και γερασμένη εξουσία ασχολείται με το πως θα (ξανα)κυβερνήσει το (άδειο) εσωτερικό.
Μας χρειάζεται επειγόντως ηγέτης που θα κόψει το γόρδιο δεσμό της ανομίας και θα μας βγάλει από «τη μακαριότητα της αδράνειας» και την «αβουλία του φόβου».
Ας εμφανιστεί, κι ας το κάνει, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι οι έλληνες πάντοτε βρίσκουν τρόπο να τιμωρούν τους ευεργέτες και σωτήρες τους.