Οι "εχθροί" κινούνται εντός του στρατοπέδου;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στη REAL NEWS, 11/03/2012

«Οι ματαιόδοξοι αυτοεπαινούνται 
και οι ηλίθιοι αυτο-καταδικάζονται»
Βαλέριος Μάξιμος

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πολιτικά έντιμο να διατηρούμε επί 38 μεταπολιτευτικά χρόνια την Αριστερά μικρή, ισχυριζόμενοι ή αυτοβαυκαλιζόμενοι ότι μόνον έτσι θα είναι αυθεντική και «καθαρή»; Και τούτο διότι, όταν μένεις για μεγάλο χρονικό διάστημα «μικρή», δύσκολα θα παραμείνεις «άσπιλη» και διότι ο λαός ψηφίζει Αριστερά για να λυθούν τα προβλήματά του κι όχι για να παρακολουθεί εσωτερικές τάσεις, εντάσεις, διαστάσεις και διασπάσεις. Δεν είναι ζώσα η Αριστερά που παραπέμπει στο αόριστο μέλλον, στον δογματικό παράδεισο της δήθεν λαϊκής εξουσίας, την ευθύνη για το σήμερα.

Από την άλλη, η αυτάρκεια (ή αυταρέσκεια) της Αριστερός ότι όλα τα ξέρει καλύτερα, όλα τα αναλύει ορθότερα, όλα τα επιλύει(;) ευκολότερα, μάλλον υπηρετεί ιδεολογήματα και μικροκομματικές σκοπιμότητες, παρά τις καθημερινές ανάγκες (και αγωνίες) της κοινωνίας. Όλες αυτές οι σκέψεις θα είχαν ίσως θεωρητικό χαρακτήρα, αν δεν διαπιστώναμε, ακόμα και σήμερα, μέσα στην οικονομική κρίση, τις ίδιες παθογένειες της Αριστερός και των (αυτοαποκαλούμενων) «αριστερών» διανοούμενων (οι οποίοι ουδέποτε ανέλαβαν ευθύνη για τίποτα).

Σταχυολογώ ενδεικτικά και συνοπτικά μερικές:
1. Κύριος εχθρός είναι ο εσωτερικός «διεκδικητής» του χώρου (ο ΣΥΡΙΖΑ για το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ για τον ΣΥΡΙΖΑ κ.ο.κ.).
2. Συλλήβδην οι ανήκοντες στους αντίθετους (αλλά εντός του «χώρου») σύντροφοι είναι ύποπτοι, διπρόσωποι, οπορτουνιστές, ίσως και «πράκτορες».
3. Η αντίκρουση των θέσεων γρήγορα εκφυλίζεται σε πόλεμο προθέσεων (όπου άλλοι θέλουν να υπερβούν τους όρους του δημοκρατικού παιχνιδιού κι άλλοι γλυκοκοιτάζουν προς τα αστικά κόμματα εξουσίας).
4. Η προσωποποίηση των επιθέσεων και συκοφαντιών από εκπροσώπους του δικομματισμού χαροποιεί (τους εσωτερικούς αντιπάλους), αντί να τους κινητοποιεί για την προάσπιση του κοινού οράματος.

Η Αριστερά έχει περίσσιους (και περιττούς) κριτές. Σπανίως κάνει αυτοκριτική και ουδέποτε αναρωτήθηκε αν με τις «προαιώνιες» διαφωνίες της και συγκυριακές τριβές της είναι τελικά αυτή που συντηρεί τον δικομματισμό. Περήφανη Αριστερά δεν είναι η σπαρασσόμενη, αλληλοκαταγγελλόμενη και, εντέλει, πολιτικά περιθωριοποιημένη Αριστερά. Είναι η Αριστερά της εμπιστοσύνης προς όλα τα αριστερά κόμματα, είναι η δρώσα Αριστερά της ευθύνης. Είναι η πληθυντική Αριστερά, που δεν ζητάει «πιστοποιητικά φρονημάτων» από τους βασανιζόμενους πολίτες, αλλά ανοίγει ευρύχωρα την αγκαλιά της για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων των Ελλήνων (και όχι μόνον των δικών της).