Αγάδες και άγαν-άχτι-σμένοι
Ημερομηνία: 02-06-2011 | Κατηγορία: Άρθρα - Ομιλίες Εκτύπωση | Αποστολή |
Μοιράσου
Άρθρο στο aixmi.gr, 02/06/2011
Το μόνο που δεν έχασα ακόμα είναι το δικαίωμα να αγανακτώ...
Γ. Κακουλίδης, Μηχανήματα ευκρασίας
Ο δικομματισμός, οι ιστορικές πολιτικοοικογενιακές δυναστείες και οι συν-εταίροι τους (ΜΜΕ και διανοούμενοι) δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Τόσα χρόνια, τόσα, κόλπα, τόσος φόβος και τους αμφισβητούν ακόμα και τα μωρά στα καροτσάκια. Τόσες Μνημονιακές δόσεις, τόση καταστολή, τόσοι σοφοί και κάποια αμούστακα μωράκια τους ακυρώνουν. Κι αν όλοι αυτοί συγκροτηθούν σε πολιτικό φορέα; Κι αν βρουν πραγματικό ηγέτη έξω από τα κομματικά κλισέ της μεταπολίτευσης; Κι αν η ειρηνική διαμαρτυρία γίνει βελούδινη επανάσταση;
Δέσμιοι των παλαιών τους πρακτικών επιχειρούν και πάλι να κοροϊδέψουν, να απειλήσουν, να υπονομεύσουν ή και να «χαϊδέψουν» (μέχρι να βρουν το αντίδοτο). Σαστισμένοι αριστεροδεξιοί και δεξιοαριστεροί διαβάζουν Μαρξ και Κέυνς για να βρουν κάποιο τσιτάτο που θα τους «επιμηκύνει» την εξουσία, που θα τους διατηρήσει ως αναντικατάστατους.
Κι όμως. Αν τους είχε μείνει ελάχιστη πολιτική κρίση θα καταλάβαιναν πως η μόνη έσχατη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στη χώρα (και να σώσουν, ίσως, τα απομεινάρια της υστεροφημίας τους) είναι να ψηφίσουν δυο-τρεις έντιμους νόμους και ν’ αναγγείλουν από τώρα τη γενική αποχώρησή τους.
Καλύτερα να φύγουν παρά να διωχθούν (και από την Εξουσία και από την Ιστορία).
Το μέλλον της διακυβέρνησης ανήκει στους νέους της πλατείας. Οι υπόλοιποι μόνο γέφυρααπό το παλιό στο καινούργιο μπορούμε να γίνουμε.