Η «ηθική» των απ-όντων;
Ημερομηνία: 04-10-2010 | Κατηγορία: Άρθρα - Ομιλίες Εκτύπωση | Αποστολή |
Μοιράσου
Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 04/10/2010
Ο λύκος είναι εδώ
Ο λύκος είναι πάντα εδώ
Στ. Λουκάς, Να πάθεις θάλασσα
Το δίλημμα κρίσιμο. Μικρές φυλακές για «μεγάλους» παραβάτες ή μεγάλες φυλακές για «μικρούς» παραβάτες;
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ δεν έχει δοθεί ακόμα ούτε από την Πολιτεία αλλά ούτε και από τους politically correct εγκληματολόγους.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ υποστηρικτές της μηδενικής ανοχής η πλέον βέβαιη πηγή προέλευσης του εγκλήματος είναι ο ίδιος ο εγκληματίας, κι όχι το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό του περιβάλλον.
ΑΦΟΥ η κοινωνία εκσυγχρονίστηκε και η επιστήμη προόδευσε, πού αλλού μπορούμε να ζητήσουμε τη ρίζα του εγκλήματος εκτός από τον ίδιο τον εγκληματία, αυτόν τον εκ γενετής (;) βίαιο και ανήθικο;
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν τελική η ηθική του εγκληματία ή η μοίρα του είναι αυτή που καθορίζει την έννοια και το πλαίσιο της ελευθερίας; Η ποινή συνιστά μια κρίση ηθικής φύσης και η φυλάκιση πρέπει να στοχεύει στην «επαναηθικοποίηση» των κρατουμένων; Η ηθική του ενός εναντίον της ηθικής των πολλών; Η ανάληψη ευθύνης από την κοινωνία; Συνήθως μηδενική. Είναι βέβαιο ότι η οικονομική κρίση (και οι διαχειριστές της) έχει ήδη επιλέξει τα θύματά της. Και δεν εννοώ μόνο τα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Εννοώ και τους «άλλους», τους ήδη αποκλεισμένους.
ΑΥΞΑΝΕΙ γεωμετρικά ο σωφρονιστικός πληθυσμός, καθώς η μηδενική ανοχή συλλαμβάνει όλη την παραβατικότητα του αποκλεισμού. Πρόκειται για κατασταλτική πολιτική που δεν αποτελεί όμως αποτελεσματικό μέσο για τη μείωση της εγκληματικότητας.
ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ μας είναι γεμάτες από ανεπιθύμητους ξένους, από εγκληματοποιημένους εξαθλιωμένους ανθρώπους.
ΑΠΟ ΤΗ φυλακή-κάτεργο με φθηνά εργατικά χέρια, φτάσαμε στη σωφρονιστική διαχείριση της (έξω) φτώχειας ή ακόμα και της ψυχασθένειας. Οι φυλακές μοιάζει να συνδέουν τον «πάνω κόσμο» με τον «κάτω». Οι εκτός τις θεωρούν φρούριο και οι εντός τάφο. Ομως σιγά σιγά και οι εκτός αρχίζουν να κατασκευάζουν οχυρωμένα σπίτια, με συνέπεια η αρχιτεκτονική της φυλακής να επηρεάζει την ίδια την πόλη. Οι φυλακές ως κτήρια του φόβου και ο φόβος του εγκλήματος που σκεπάζει την πόλη δεν φαίνεται ν' απασχολούν τους διανοούμενους της γνωστής πλατείας. Σιγά το πράμα αν μειωθεί το συσσίτιο των φυλακισμένων λόγω κρίσης. Σιγά το πράμα αν οι χρήστες και οι ψυχικά πάσχοντες «μπουντρουμιαστούν» σ' ανήλιαγα κελιά λόγω κρίσης. Σιγά το πράμα αν οι μικροδιάβολοι της φτώχειας κυνηγιούνται στις πλατείες για ένα μεροκάματος λόγω κρίσης. Σιγά το πράμα αν οι φυλακές χτίζονται σε «αετοφωλιές» (λόγω ακρισίας).
ΤΟ FREDDO, οι κοσμικές εμφανίσεις και τα περισπούδαστα άρθρα περί της μετα-νεοτερικότητας τους αρκούν για έναν ήσυχο ύπνο.
ΕΜΕΙΣ έτσι σκεφτόμαστε;