Ελληνικά αυτ-ανόητα;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 27/09/2010

Διαφανείς είμαστε
όσο κι αν κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία
Ελ. Δαμβουνέλη, Διαφανείς είμαστε

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς εννοεί το πολιτικό σύστημα (και ιδιαίτερα η κυβέρνηση) όταν μιλάει για τη διεκδίκηση του αυτονόητου. Αναφέρεται στα διεθνώς (ή έστω ευρωπαϊκώς) παραδεδεγμένα περί αυτονοήτου ή υποστηρίζει την ελληνοβαλκανική εκδοχή του; Ορισμένα παραδείγματα:

* Είναι αυτονόητο ο εγγονός και γιος πρωθυπουργού να θεωρεί ως πεπρωμένο ή κεκτημένο το να γίνει και ο ίδιος πρωθυπουργός; Τα ογδόντα και πλέον χρόνια δημόσιας και πολιτικής εξουσίας μιας ή δύο οικογενειών μήπως δημιουργούν στους απογόνους μια αίσθηση για δικαιώματα χρησικτησίας επί της χώρας;

* Είναι αυτονόητο οι διακηρύξεις περί διαφάνειας να αφορούν όλους τους άλλους, όχι όμως τα εσωτερικά των πολιτικών οικογενειών (πολλώ μάλλον όταν η παρέα γίνεται και κυβέρνηση);

* Είναι αυτονόητο να εξαγγέλλονται μεγάλες επενδύσεις από το εξωτερικό, χωρίς να γνωρίζει η χώρα ποιος ακριβώς είναι ο επενδυτής και ποιοι είναι οι Ελληνες «μέτοχοι»;

* Είναι αυτονόητο η Ν.Δ., ένα κόμμα που ηττήθηκε ηθικά το 2009, να μην έχει τη δύναμη ή την πειθώ να ζητήσει από τον τέως πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή να εξηγήσει και να εξηγηθεί;

* Είναι αυτονόητο η όλη Αριστερά να καταγγέλλει τον δικομματισμό επί 36 χρόνια, αλλά να μην μπορεί να ανεβάσει την επιρροή της (κοινοβουλευτική και κοινωνική) και να διασπάται συνεχώς;

* Και τέλος, είναι αυτονόητο να εκλαμβάνονται (και να προβάλλονται από ορισμένα ΜΜΕ) οι αντιδράσεις του λαού στη βίαιη ανατροπή των όρων της ζωής του ως ενοχή των αφρόνων πολιτών;

ΟΛΑ τα παραπάνω, και πολλά ακόμα, όχι μόνον δεν είναι αυτονόητα αλλά αναδεικνύουν τον πολιτικό ανορθολογισμό.

ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΜΕ, παρασυρόμαστε ή είμαστε μέρος της συμπαιγνίας; Οπως και να το δει κανείς, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Αφελείς οπαδοί, πονηροί πολιτευτές και μάγειροι μιντιολόγοι ανακαλύπτουν μέσα στα ανούσια κείμενα των αρχηγών «ψήγματα αυτονόητων αληθειών και νεοπαγών θεωριών» και εκστασιάζονται.

ΚΙ όμως -εδώ και πολλά χρόνια- ο βασιλιάς είναι γυμνός και η Αυλή έχει γεμίσει από τσαρλατάνους ή γελωτοποιούς.

Η αναγόρευση του εικονικού σε πραγματικό, του ψέματος σε αλήθεια, του α-νόητου σε αυτονόητο και η υιοθέτηση τέτοιων στρεβλώσεων από την κοινωνία των πολιτών δεν τιμούν κανέναν πολιτικό φορέα και βέβαια δεν αναβαθμίζουν τον πολιτικό πολιτισμό της Ελλάδας.

Ο πολιτικός λόγος και η πολιτική τακτική μπορεί να έχουν πολλές πτυχές σκοπιμότητας· μία μόνον απαγορεύεται να έχουν: το να τρέφουν (και μάλιστα να δηλητηριάζουν) τον λαό με τον ανορθολογισμό και τον μυστικισμό μιας -ελέω Θεού;- ορατής ή αόρατης εξουσίας.