Μεθυσμένο καράβι η Ελλάς;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 18/01/2010

Μετέωρος πλανιέμαι
αθώος με απορία βρέφους στην πυρά.
Πνιγμένο αίμα το μέλλον,
ταριχευμένη μνήμη η ζωή
Δημοσθ. Δούκας, Ζωή κλεμμένη

Ολοκληρώθηκε άραγε το αστικό κράτος στην Ελλάδα ή μήπως οι «άτακτοι στρατοί» των πάσης φύσεως καπεταναίων και οι «μιντιακές διαπλοκές» των προκρίτων επωφελούνται από ένα αδόμητο πολιτικό σύστημα ταυτίζοντας διαβούλευση με αβουλία (ή και καθοδήγηση);

ΜΗΠΩΣ πολλοί αρχηγίσκοι και ηγετίσκοι «μεγάλωσαν» (ή «ψήλωσαν») πολύ γρήγορα και δεν διένυσαν τον αναγκαίο χρόνο (και τρόπο) της πολιτικής ενηλικίωσης με συνέπεια να μην έχουν τα κότσια να καθοδηγήσουν αλλά ούτε και τη σύνεση να καθοδηγηθούν από ενάρετους;

ΚΑΠΟΙΟΙ εξακολουθούν άραγε να συγχέουν την εθνική συνείδηση του ανήκειν στην ελληνική δημοκρατία και του συμμερίζεσθαι τις αξίες της ελληνικής ανθρωπιστικής παιδείας με ανώτερα/κατώτερα έθνη; Στη σύγχρονη Ελλάδα δεν λείπουν τα μυαλά, οι καλές προθέσεις, η τεχνογνωσία, τα πλαίσια.

ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ όμως να προσδιορίσουμε την ταυτότητα του Ελληνα στον 21ο αιώνα. Τα θεμελιώδη ερωτήματα είναι κρίσιμα.

* Πώς θα πετύχουμε την ενότητα του ελληνικού λαού με ταυτόχρονη αυτονομία των κοινωνικών μορφωμάτων και ελεύθερη διακίνηση όλων των ιδεών;

* Πώς θα πείσουμε το 1/3 (ή τα 2/3) των αποκλεισμένων ότι όλοι οι ζώντες σ' αυτή τη χώρα έχουν κοινή μοίρα και ουδείς θέλει να δια-σωθεί καταδικάζοντας τον πλαϊνό του σε διαρκές περιθώριο και κοινωνικό θάνατο;

* Πώς δεν θα αρνηθούμε την Ιστορία και τις παραδόσεις μας (αξιολογώντας τες εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς) χωρίς να οδηγηθούμε σε ακραίες κορώνες εθνικισμού, αδέσποτες κοτρώνες ψευδο-ευρωπαϊσμού ή «επαναστατικές σφαίρες»;

* Πώς θα υπερηφανευόμαστε για την καταγωγή μας χωρίς να παραβλέπουμε τη σημερινή ζαλισμένη δια-γωγή ζωής μας;

ΠΙΣΩ από την παντογνωσία των πολιτικών κρύβεται το άγχος του χαμένου γοήτρου της πολιτικής. Πίσω από την υπεροψία των διανοουμένων κρύβεται ο φόβος της ταύτισής τους με τους αποκλεισμένους και τους άχρηστους.

ΠΙΣΩ από τις κραυγές των ένθεν/κακείθεν υποστηρικτών της απόλυτης (;) ιστορικής (;) αλήθειας (;) κρύβεται μια τρεμάμενη συνείδηση που δεν μπορεί να δια-κρίνει και ν' αποφασίσει για το «καλό» και το «κακό».

ΠΡΕΠΕΙ να συμφωνήσουμε ότι χωρίς πατρίδα, σταθερές αξίες, κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη και δίχως σεβασμό στις ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων, ούτε δημοκρατικό μέλλον μάς περιμένει, ούτε νέους φίλους θα βρούμε, ούτε το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο imperium θα εκτιμήσει την εθελοδουλεία μας.

ΑΠΛΩΣ η Ιστορία θα μας καταγράψει ως έθνος συνεχώς αυτοαναιρούμενο και οι ιστορικοί θα μας περιγράφουν ως αυτοαναφερόμενο και καταστροφικά αυτάρεσκο λαό.

ΑΥΤΟ ακριβώς θέλουμε;