Χατζηπετρής ή Χατζηαβάτης;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 23/06/2008

Σήμερα
μη μου διαβάσεις
παραμύθια
Μηνάς Παπάζογλου, Πιρόγα

Η οριοθετική γραμμή ανάμεσα στην ανευθυνότητα και τη δουλικότητα δεν είναι πάντοτε ευκρινής. Τρία παραδείγματα από την επικαιρότητα.

ΠΡΩΤΟΝ αντλούμενο από την κατάσταση στην Ανώτατη Παιδεία. Ολοι λένε ότι όλοι φταίνε αλλά ουδείς παραιτείται. Συμψηφίζουν τα προβλήματα επιβίωσης των παιδιών στην Αφρική με τα σύνδρομα επιβεβαίωσης των κουκουλοφόρων. Συσχετίζουν ομηρία συγκλητικών στο πανεπιστήμιο με επιδρομές των ΜΑΤ κατά διαδηλωτών. «Υπηρέτες» σε αφεντικά και «υπηρέτες» σε σκοπιμότητες ή σε ιδεολογήματα κινούνται με τον ίδιο τρόπο. Πανεπιστημιακή δημοκρατία είναι το δίκαιο του συνδικαλιστή φοιτητή, του άφαντου καθηγητή και του -κατά ΑΕΙ- κομματάρχη.

ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ υποκρισία στο όνομα της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Τα σοκ-άκια της συνενοχής δεν σοκάρονται με νόμους.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ παράδειγμα προκύπτει -δυστυχώς- από τη λειτουργία της Αριστεράς άλλοτε ως οιονεί ντετέκτιβ και άλλοτε ως παρθένου κόρης. Επιχειρήματα που αντλούνται από τους φακέλους των πρώην πολιτικών στελεχών ή των ταξικών αντιπάλων δεν τιμούν τον χώρο που τόσα έχει υποστεί από παρ-ακολουθήσεις. Αφελείς προφάσεις ότι δεν ξέρουν, δεν είδαν τίποτα, δεν κατάλαβαν γιατί αυτονομήθηκαν «παραφυάδες» από το κοινωνικό κίνημα και μεταλλάχθηκαν σε αντικοινωνικά/εγκληματικά μορφώματα δεν πείθουν ούτε καν τους εμπνευστές τους.

«ΚΑΠΕΛΑ» στις τιμές των προϊόντων και «καπέλα» στην πολιτική πραγματικότητα έχουν την ίδια κατάληξη. Κάποια στιγμή οι «πελάτες» στρέφονται εναντίον τους. Η βία λειτουργεί σωρευτικά και όχι συμψηφιστικά.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ παράδειγμα αναδεικνύεται από τα πάσης φύσεως διεκδικούμενα ή κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα.

ΕΧΕΙ κανείς την εντύπωση ότι έχουμε άπαντες πέσει στην παγίδα τού να μαχόμαστε μέχρις εσχάτων και έναντι όλων για την προστασία των προσωπικών μας δεδομένων αγνοώντας τον κίνδυνο της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και της ακύρωσης του κοινωνικού συμβολαίου (αφού ο καθένας τη δική του «πάρτη» θωρακίζει και όχι «την πλάτη της ολότητας»).

ΘΑ 'ΧΟΥΜΕ όλα τα δικαιώματα και θα ζούμε μοναχικά σ' έναν κόσμο ανασφάλειας και γενικευμένης αδιαφορίας και καχυποψίας (καθώς κανείς δεν θα θυσιάζει τα δικαιώματά του για να σώσει τον πλαϊνό του).

«ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ» στον πλούτο κι «ατομικισμός» στην ιδιωτικότητα δεν διαφέρουν ως προς την τελική αβοηθησία.

Ο ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΗΣ, που δεν ευθύνεται για τίποτα, και ο Χατζηαβάτης που υποκλίνεται σε όλους, συνυπάρχουν στους νεοέλληνες; Ιδού ο καθρέφτης, ιδού και η αλήθεια.