Τριάντα χρόνια στα συλλαλητήρια

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Eφημερίδα "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" | 18/02/2007
Της ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ

Καθηγητές πανεπιστημίου πρωταγωνιστούν στις κινητοποιήσεις εδώ και ένα χρόνο. Πολλοί απ' αυτούς έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις διαδηλώσεις φοιτητών και καθηγητών πριν από 25 χρόνια. Ολοι όμως θυμούνται το νόμο-πλαίσιο του 1982 που εξακολουθεί να διέπει τα πανεπιστήμια. Ενα νόμο που ήρθε έπειτα από απεργίες 100 ημερών του τότε διδακτικού προσωπικού, καταλήψεις των σχολών από τους φοιτητές για ένα ολόκληρο χειμώνα και τρία νομοθετήματα, που αποσύρθηκαν το έναν μετά το άλλο. Εκτοτε ο νόμος υπέστη αρκετές μεταλλάξεις, από υπουργικές αποφάσεις και μέτρα, λειτούργησε όμως επί 25 χρόνια, ενώ ακόμη και τώρα το υπουργείο Παιδείας δεν τολμά να αλλάξει τις βασικές διατάξεις και τη φιλοσοφία του.

Ενας από τους αρχιτέκτονες του νόμου-πλαισίου του 1982 είναι ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Πανούσης. Σήμερα είναι μεταξύ των καθηγητών που επεξεργάζονται με πρωτοβουλία του πανεπιστημίου σχέδιο νόμου με τη φιλοδοξία να γίνει βάση διαλόγου.

"Δεν βλέπω ομοιότητες στο τότε και στο σήμερα", λέει. "Απλώς υπάρχει ένα αμπαλάζ, μια προσομοίωση, ως προς τους τρόπους, δηλαδή τις κινητοποιήσεις, όχι όμως και στο περιεχόμενο. Τότε υπήρχε ένα κλειστό σύστημα εξουσίας, που ήταν στην αιχμή των αιτημάτων. Σήμερα, ποιο είναι το αίτημα; Υπάρχει ένα γενικευμένο 'όχι'. Ενα αντιαίτημα. Ο νόμος-πλαίσιο του 1982 έχει ολοκληρωθεί σε διάφορα επίπεδα. Τώρα θέλει αλλαγή της βασικής του φιλοσοφίας. Μίαν άλλη συνολική άποψη. Και δεν εννοώ τις προτάσεις Γιαννάκου".

"Δεν μπορείς όμως να κριτικάρεις συνεχώς. Δεν μπορείς να μην αλλάζεις τίποτα, ακόμη και όταν βλέπεις ένα Ιδρυμα να μη λειτουργεί ή να καίγεται. Εδώ καλλιεργείται το greek dream, παίρνουμε πτυχίο όπως και όποτε θέλουμε και μετά μπαίνουμε στην κρεατομηχανή της αγοράς την οποία κατηγορούμε, αλλά τελικά υπηρετούμε.

"Οι φοιτητές δεν συνδιοικούν σήμερα πλέον. Η τάση ορισμένων φοιτητικών μορφωμάτων είναι να διοικήσουν κατά το δοκούν. Κι απ' την άλλη πλευρά, το ίδιο το σύστημα δεν ενδιαφέρεται να λύσει τα προβλήματα, γιατί απλούστατα παίζει το παιχνίδι της εξουσίας, το παιχνίδι των εκλογών. Η υπόθεση έχει φύγει από τα χέρια του πανεπιστημιακού κινήματος. Κι όλα αυτά χωρίς κανόνες. Ολα είναι ή άσπρα ή μαύρα. Ή χάνουμε ή κερδίζουμε. Κι αυτό έχει δηλητηριάσει τις σχέσεις εσωτερικά μέσα στα πανεπιστήμια, που έχουν διασπασθεί σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες. Φοβάμαι πως μόνο ένα τραγικό γεγονός θα σταματήσει αυτό το αδιέξοδο.

Η λύση ίσως θα ήταν να κάνουμε όλοι πίσω. Να βάλουμε κάτω τις προτάσεις μας και με ψυχραιμία να τις συζητήσουμε".