Συνειδητά «ασυνείδητοι»;
Και η κάθαρση
αμετανόητο θηλυκό
Τάσος Βυζάντιος, Ο πίνακας
Διαβάζοντας κείμενα και αναλύσεις «σοφών» αναλυτών για το προφίλ του (νεο)έλληνα συνειδητοποιώ ότι αποφεύγεται η χρήση του όρου «συνείδηση». Τί συμβαίνει άραγε;
Τί μας απομένει να έχουμε ως κατεύθυνση και ως περιεχόμενο της συνείδησής μας;
Μάλλον μόνον η προσωπική συνείδηση, η οποία συγκροτείται από στοιχεία «κρυφά/κρυμμένα» (για ν’αποφύγουμε το συγχρωτισμό και τον πανοπτικό έλεγχο των κυρίαρχων ομάδων), στοιχεία συναισθηματικά (όπου και η έννοια πατρίδα έχει τη δική της θέση), στοιχεία ελληνικού φιλότιμου, μπέσας και λεβεντιάς.
Αυτοί με την α-συνειδησία τους (τεχνητή ή πραγματική) και με πρόφαση την ανοικτότητα μιας κοινωνίας (που τείνει να «ξεχειλώσει» ή και να «ξωκύλει») είναι στην ουσία απο-κλεισμένοι μέσα στα κουτάκια μιας ναρκισσιστικής αυτοαναφορικότητας και μιας αδιέξοδης ιδεοληψίας.
Εμείς με μόνο «όπλο και ασπίδα» τη συνείδησή μας (βιωμένη και με κόστος) δεν διαθέτουμε digital επιχειρήματα και virtual δεδομένα. Ξέρουμε όμως πολύ καλά ποιά είναι η τιμή και ποιό το τίμημα του να πηγαίνεις κόντρα στους καιρούς.
ΥΓ1. Προσοχή στη στρατηγική του διαμελισμού του αντιπάλου. Πάντοτε θέλουμε να κοπούν σε φέτες οι άλλοι, όμως συχνά γινόμαστε κι εμείς «σαλάμι».
ΥΓ2. Αριστερός σημαίνει «αντιστασιακός» και στη δική του εξουσία. Σας θυμίζει κάποιον;